Γενικά μισώ τη λέξη σύμβαση, εκτός αν έχει να κάνει με θέματα δουλειάς και ειδικά αν περιέχει καλούς όρους, κάτι δηλαδή που είναι δυσεύρετο, σπάνιο και ασυνήθιστο. Ας μιλήσουμε λοιπόν για τις άλλες συμβάσεις. Να περάσω όμως στην ελληνική πραγματικότητα στην οποία υπάρχουν κάποιες κοινωνικές συμβάσεις που για κάποιον ανεξήγητο κι ανούσιο λόγο, θεωρούνται νόρμες σε χρόνο dt.
Έχουν ενσωματωθεί σε τέτοιο βαθμό στην ελληνική πραγματικότητα που αν δε συμβιβαστείς κι εσύ σε κάποια από αυτές ή και σε όλες, σε κοιτάζουν σαν εξωγήινο που μάλλον το έσκασε από τον Άρη και προσγειώθηκες φίλε μου στην Ερμού Τρίτη απόγευμα. Γιατί ρε παιδιά, τι έχουν οι κεραίες μου; Μια χαρά μου ταιριάζουν και για αυτό είμαι αντίθετη προς τις ακόλουθες συμβάσεις.
Γράφει η Αγγελική Μπαλτσιώτη
Μέχρι τα 30 πρέπει να έχεις κατακτήσει τον κόσμο.
Χωρίς να είναι γραμμένο σε κάποιο εγχειρίδιο ζωής, εντούτοις υποβόσκει μία σιωπηλή αίσθηση εκεί έξω, που σου ψιθυρίζει ότι μέχρι τα 30 πρέπει να έχεις καταφέρει να πάρεις τον τίτλο της άριστης “δούλας και κυράς”, να είσαι εξαιρετική μαγείρισσα και νοικοκυρά, να έχεις παράλληλα ιδιαίτερα υψηλό εκπαιδευτικό και πνευματικό επίπεδο, να είσαι πολυταξιδεμένη και γεμάτη εμπειρίες, αλλά να έχεις βρει ήδη και τον πρίγκιπα του παραμυθιού με τον οποίο έχεις κατασταλάξει σε μία φωλιά που φροντίζεις με στοργή, ενώ παράλληλα τρέχεις και 2-3 επιχειρήσεις “στην άκρη”. Εντάξει, αν τα βάλουμε κάτω με απλά μαθηματικά, όλα τα ανωτέρω ακυρώνονται.
Δεν βγαίνει η εξίσωση, μάνα μου. Και για τις αποδείξεις, τα μαθηματικά που λέγαμε: 18-22: Πανεπιστήμιο και πτυχίο στα 4 χρόνια. 22 με 24: διετές μεταπτυχιακό πρόγραμμα. Ως εδώ όλα καλά, τίποτα παράλογο ή ακατόρθωτο. Να σταματήσω ή να συνεχίσω το “παραμύθι” και να πάω στα επόμενα όμορφα και συνάμα φανταστικά;
Στα 25 βρίσκεις με τη μία δουλειά σε μια super επιχείρηση στο αντικείμενο που έχεις σπουδάσει, η οποία σου παρέχει τέλειο μισθό στην ώρα του, ένσημα, άψογο εργασιακό περιβάλλον και άδεια να φαν και οι κότες. Μένεις στη δουλειά -σε αυτήν ή κάποια άλλη- για 5 χρόνια, ξεπερνώντας κύματα και εμπόδια σαν να ήσουν από χθες επαγγελματίας στον χώρο, ο μισθός σου βρίσκει έναν μαγικό τρόπο να αυξάνεται σε επίπεδα “συντήρησης οικογένειας” και βάζεις και χρήματα στην άκρη. Μέσα σε όλα, ερωτεύεσαι κάπου, κάποιον, κάποτε, στους 6 μήνες σου κάνει πρόταση γάμου, το θεωρείς φυσιολογικό, λες “ναι”, παίρνεις break για να “στήσεις σπίτι” (δεν σε διώχνουν από τη δουλειά) και εν τω μεταξύ, έχεις μάθει να μαγειρεύεις καλύτερα και από βραβευμένο σεφ.
Γάμος και παιδί, τι σημαίνει πως δε θέλεις;
Εδώ υπάρχουν θεωρίες και θεωρίες για να σε πείσουν ότι αν δεν έχεις βάλει κουλούρα στα 30… είσαι λίγο πολύ αμαρτωλός.
Θα βρεθούν εκείνοι που θα σου πουν ότι αυτός είναι ο σκοπός της ζωής, άλλοι θα σου πουν πως κάτι πρέπει να πηγαίνει λάθος με εσένα που δεν βρήκες ακόμη τον κατάλληλο ή την κατάλληλη, οι πιο συμπονετικοί θα σου πουν ότι κάπου εκεί έξω είναι εκείνος που θα αναγνωρίσει ό,τι οι προηγούμενοι δεν είδαν και μερικοί θα σε χαρακτηρίσουν “περίεργο”.
Η πιθανότητα απλά να μη θέλεις ρε παιδάκι μου με το ζόρι παντρειά και απογόνους, δεν περνάει από το μυαλό του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής κοινωνίας. Επιχειρήματα όπως “πρώτα θέλω να βρω σταθερή δουλειά, να ξέρω ότι αν παντρευτώ και κάνω παιδί θα μπορώ να το συντηρώ” δεν έχουν αξία. Αυτό που για εσένα φαντάζει λογική και σύνεση, για εκείνους είναι λόγια του αέρα και ανώριμη προσέγγιση.
Ντροπή να μη δουλεύεις.
Τι και αν δεν υπάρχουν δουλειές, τι και αν δεν σε πληρώνουν, τι και αν η ψυχολογία σου έχει πιάσει πάτο και δεν ξέρεις τι να κάνεις, πάντα κάπου όλο και κάποιος θα βρεθεί να σου κάνει κήρυγμα περί εργασίας και χαράς, φέρνοντάς σου ως παράδειγμα τα δικά του δύσκολα χρόνια και την ευτυχία της αυτοδημιουργίας του, η οποία τον έχει κάνει τώρα μεγάλο και τρανό.
Τι και αν προσπάθησες να πείσεις συγγενείς και γονείς, πως ο καλός σου δεν δουλεύει επειδή απολύθηκε (η απόλυση είναι ξένη λέξη για πολλά μέλη της γενιάς που πρωτοδούλεψε τη “χρυσή εποχή της αλλαγής”), μια ελληνική οικογένεια (σχεδόν) πάντα ξέρει να κρίνει και να λέει την λέξη “τεμπέλης”, όσο και αν κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Και κάπως έτσι οι σχέσεις παγώνουν, τα χάσματα μεγαλώνουν, γιατί αυτό που επιτάσσει η κοινωνία, παράλογο ή λογικό, είναι πιο δυνατό από την αλήθεια. Θυμός, καχυποψία και σύγκριση με την κόρη ή τον γιο του γείτονα ή του θείου από το χωριό που μέχρι τα 30 κατάφερε να κάνει όλα τα ανωτέρω που λέγαμε. Γιατί από τα 5 είχε στην τράπεζα γραμμάτιο να φουσκώνει και να τον περιμένει!
“Θέλει σκέψη, υπομονή και να μην τα παρατάς. Αν μπορείς κάν’ το, αν όχι δεν είναι ντροπή να πορευθείς μόνος”.
