«Οι άνθρωποι δεν θα επαναστατούν. Δεν θα σηκώνουν τον βλέμμα τους από τις οθόνες τους αρκετά, ώστε να καταλάβουν τι συμβαίνει.»
Από το βιβλίο «1984» του George Orwell, γραμμένο το 1948.
Δεν πέρασαν λεπτά, από όταν έπεσα πάνω στο παραπάνω κείμενο, του George Orwell, ενώ σκρόλαρα στην οθόνη μου προς αλίευση ειδήσεων. Ειρωνεία τρελή έτσι; Σα να μην έφτανε αυτό, και ενώ καλά-καλά δεν έχω προλάβει να τελειώσω την ανάγνωση της πρότασης, σηκώνω το βλέμμα μου στους υπόλοιπους στο γραφείο. Δράμα. Από τα κανονικά, σας λέω αλήθεια. Ζούμε όλοι μας χωμένοι μέσα σε μία οθόνη ολημερίς. Είτε αυτή είναι η οθόνη του υπολογιστή μας, είτε του κινητού μας, είτε ακόμη και της τηλεόρασης. Φοράμε πλέον στα χέρια μας έξυπνα ρολόγια μη τυχόν και χάσουμε καμιά κλήση, ενώ χάνουμε τη ζωή… Όχι, πείτε μου αν αυτό δεν είναι δράμα τότε τι είναι;
Απαραίτητο μέσο για όλες τις δουλειές πλέον, δε διαφωνώ, χωρίς το διαδίκτυο δε μπορούμε να κουνήσουμε ρούπι πια, το αναγνωρίζω. Τι γίνεται όμως, με τον ελεύθερό μας χρόνο; Γιατί αντί να κοιτάζουμε κατάματα τον ήλιο, να μιλάμε – απευθείας και όχι με μηνύματα- μεταξύ μας, να γελάμε, να κάνουμε παρέες, ρε αδερφέ όπως κάποτε, έχουμε κλειστεί στο καβούκι μας;
Καλά δε, για επαναστάσεις ούτε λόγος. Εδώ μετά βίας θυμόμαστε ο ένας τη φάτσα του άλλου πλέον, όταν συναντιόμαστε από κοντά. Οι profile pics μόνο έχουν βλέπεις αποτυπωθεί στη μνήμη! Και άντε και βρεθήκαμε… Η κατρακύλα σας λέω δεν έχει τελειωμό. Ο καθένας πιάνει ανά χείρας το smartphone και άντε σταματήστε μας! Δεν πάνε μέρες που μαζευτήκαμε για barbeque στο σπίτι. Πως κατέληξε η ιστορία; Να καθόμαστε γύρω από ένα τραπέζι και ο καθένας από εμάς να απασχολείται μέσω τηλεφώνου, με το δικό του «διαδικτυακό μικρόκοσμο». Παίζει να μην είπαμε πάνω από 10 κουβέντες μεταξύ μας και σας μιλώ πολύ σοβαρά.
Λέγεται πως η χρήση του διαδικτύου είναι πλέον μία από τις πιο σοβαρές εξαρτήσεις. Δεκάδες νέοι – και όχι μόνο- έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά με αυτό τον εθισμό. Δεν ξέρω, πραγματικά γιατί φτάσαμε εκεί. Δεν ξέρω καλά- καλά, ούτε πως η ίδια θα το διαχειριστώ γενικότερα όλο αυτό. Προς το παρόν, κοιτώ έξω και καλοκαίριασε. Φέτος το καλοκαίρι λοιπόν, εγώ θα κάνω ότι μπορώ για να απεγκλωβιστώ από αυτό τον «μικρόκοσμο». Θα ξυπνάω χαρούμενη κάθε πρωί και θα λέω στον εαυτό μου, πως δεν πρέπει να ξεχάσω να επικοινωνώ! Να αγκαλιάζω τους αγαπημένους μου, να κοιτώ τα μάτια των φίλων μου και να ακούω τα προβλήματα των συναδέλφων μου. Να περνώ τα βράδια μου σε πάρκα, ταβέρνες ή μπαρ και να αγαπώ ανθρώπους, όχι οθόνες. Τουλάχιστον έως ότου να ανακαλυφθεί σε αυτές και η αίσθηση…! Χαχα!
Κλείστε τα smartphone και γεμίστε τις πλατείες παιδιά!!
Καλό, τρελό και αγαπησιάρικο καλοκαίρι σε όλους…!
