Κι όμως θα μπορούσε να είναι και τα δύο, και μαζί και χώρια. Έχουν ειπωθεί τόσα και έχουν γραφτεί ακόμα πιο πολλά για τον καλύτερο όλων. Και ναι είναι Ο Καλύτερος Όλων. Ο αυθεντικός GOAT. Τελεία. Και δυστυχώς παύλα. Γιατί το καλούπι έσπασε. Μια φορά βγήκε το μοντέλο με τα πολλά κυβικά του, τα ακόμα πιο πολλά εξτρά του, αλλά (γιατί γαμώτο;) και τα ελαττώματα του. Επομένως δεν υπάρχει λόγος να ξαναγράψω στατιστικά, τίτλους, ατάκες δικές του και άλλων γι αυτόν, κατορθώματα και ίντριγκες και σκάνδαλα. Δε χρειάζεται να σου ξαναβάλω βίντεο με τις καλύτερες και τις χειρότερες στιγμές του. Μας τα ΄παν και μας τα έδειξαν κι΄ άλλοι… Απλά Live is Life….
Θα πω απλά την δικιά μου ιστορία μιας και θεωρώ πως έφυγε από αυτόν τον κόσμο γιατί απλά κουράστηκε να πιέζεται, κουράστηκε να ξεγλιστράει από κακοτοπιές και τώρα πάει να παίξει μπάλα με κάποιους ρομαντικούς παρέα σαν τον Τζορτζ από το Μπέλφαστ και τον Γιόχαν από το Άμστερνταμ. Πωπωπω τι ματσάρα θα δουν οι άγγελοι και οι διάβολοι και αυτός θα απολαμβάνει το παιχνίδι με το χαμόγελο εκείνου του πιτσιρικά που δήλωνε αμήχανα στην κάμερα το όνειρό του να σηκώσει το ιερό Παγκόσμιο δισκοπότηρο…
Εγώ για αυτά θα σου πω λοιπόν και για τη γενιά μου. Μια γενιά που νομίζει πως τα χθεσινά άσχημα μαντάτα είναι ψέμα. Μια γενιά που αφήνει τα δάκρυα να κυλήσουν λασπώνοντας το χορτάρι του γηπέδου που πάλεψε το παιδικό του είδωλο. Ένα γήπεδο γεμάτο από κόσμο για 40 και πλέον χρόνια που άλλοτε επευφημούσε και άλλοτε διαπόμπευε. Ένα κοινό που ενθουσιαζόταν σε κάθε μαγική ενέργεια αλλά κατέρρεε σε κάθε κλάδεμα μέσα και έξω από τα γήπεδα. Γιατί ο Ντιέγκο έδωσε πολλά highlights κυρίως μέσα αλλά και έξω από τις γραμμές του γηπέδου. Αλλά έφαγε και πολύ μα πάρα πολύ ξύλο όπου και αν έπαιξε, όπου και αν έζησε.
Όταν τον «γνώρισα» εκείνο το καλοκαίρι του ΄86 φαινόταν ήρωας στα μάτια μου που κατάφερε μόνος του να πάρει το Μουντιάλ στο Μεξικό ακόμα και αν τον βοήθησε το «χέρι του Θεού». Έβαλε όμως και το καλύτερο γκολ όλων των εποχών ρε φίλε. Χάλασα πολλά λευκά μπλουζάκια γράφοντας με μαρκαδόρο στην πλάτη το μαγικό νούμερο 10 που σου έδινε υπερφυσικές δυνάμεις όταν έπαιζες στην αλάνα: κοντρόλ, ντρίμπλα, κεφαλιές, τακουνάκια, ανάποδα ψαλίδια, φάλτσα και δύναμη στο σουτ ακόμα και από το δυσκολότερο σημείο, σλάλομ ανάμεσα σε όλη την αντίπαλη ομάδα. Γιατί αυτό έκανε ο Ντιέγκο και το έκανε με τέτοιο τρόπο που σε έκανε να πιστέψεις πως μπορείς να το κάνεις κι εσύ. Θα προσπαθήσεις σκληρά και θα το καταφέρεις.
Ο μικρός που πέφτει μέσα στα περιττώματα και «σηκώνει το κεφάλι από τα σκατά», ο χοντρούλης, που τον προκαλούν, και βάζει 4 στην αγαπημένη του ομάδα, ο νεαρός, έτοιμος παίκτης πλέον, που βάζει το γκολ του αιώνα και σηκώνει, ως μόνος μου και όλοι σας, το Παγκόσμιο Κύπελλο και ο φτασμένος παίκτης που πάει στον φτωχό και αδικημένο Νότο της Ιταλίας και δοξάζεται σαν θεός.
Είναι αυτός για τον οποίο γράφονται ύμνοι κάθε φορά που χαϊδεύει τη στρογγυλή του ερωμένη, αυτός που ότι πιάνει γίνεται χρυσός, El pibe de oro – το χρυσό παιδί γαρ, ο παντοτινός επαναστάτης ενάντια στο οποιοδήποτε σύστημα βρίσκεται μπροστά στα πόδια του (κάποτε όλος ο κόσμος ήταν κυριολεκτικά στα πόδια του). Αυτός ο μοναδικός, για τον οποίο, τόσα παιδιά, ανάμεσά τους κι εγώ, πηγαίναμε στην έγχρωμη τηλεόραση της γειτονιάς για να αντιγράψουμε την άλλη μέρα την μετατροπή της μπάλας της αλάνας σε παγκόσμια κλάση. Αυτός ο αθάνατος, γιατί οι θεοί δεν πεθαίνουν, που ντρίμπλαρε τόσες φορές ακόμη και τον πιο σκληρό αμυντικό, τον ίδιο το χάρο.
Δυστυχώς όμως είναι και αυτός που έπεσε στην κόκα μετά από ένα τρομερό τραυματισμό (σε έναν άλλο θα κατέστρεφε την καριέρα του αλλά φευ όχι στον πεισματάρη Ντιέγκο), διέλυσε έναν αγώνα με μπουνιές και κλωτσιές μπροστά σε χιλιάδες κόσμου, χώθηκε με τα μούτρα στα όργια, τις σπατάλες και τις κραιπάλες και τέλος πιάστηκε ντοπέ και μας έκοψε τα δικά μας γόνατα.
Είναι αυτός που τον κυνηγούν τα αδηφάγα Μ.Μ.Ε για μια εμπρηστική δήλωση, μια φωτογραφία μετά από ξεσάλωμα ή και κατά τη διάρκεια του, είναι το αγαπημένο κακομαθημένο παιδί και το παρατημένο και εξευτελισμένο αποπαίδι της μαφίας, είναι το κυνηγημένο παιδί όλων.
Αλήθεια πόσο μακριά θα μπορούσε να τρέξει από όλα αυτά; Ο Ντιέγκο τα ξεπέρναγε με απίστευτες ενέργειες αλλά ο Μαραντόνα κοβόταν με σκληρά τάκλιν και έπεφτε. Κάθε φορά και πιο πολύ. Αλλά το θεριό ξανασηκωνόταν. Ακόμα και με αφόρητους πόνους στο κορμί, στο μυαλό και την καρδιά. Μέχρι που αυτή η αλήτικη καρδιά είπε να πανηγυρίσει στο τελευταίο σπριντ προς το κόρνερ…
Ντιέγκο, με τη φυγή σου χάθηκε και ένα μεγάλο κομμάτι του παιδιού που κρύβουμε μέσα μας. Γιατί ως γνωστόν δεν έστειλες κανέναν να παίξει μπάλα στην γη. ΗΡΘΕΣ ΕΣΥ…
