Η ζωή μας απαρτίζεται από άπειρες μικρές στιγμές, οι οποίες συνθέτουν ένα παζλ και διαμορφώνουν την καθημερινότητά μας, το χαμόγελο ή και τη θλίψη μας. Προσωπικά θα επιλέξω να δω τη θετική πλευρά των πραγμάτων και να μη γκρινιάξω άνευ λόγου κι αιτίας. Η μέρα μου θα φτιάξει με απλά πράγματα. Μία καλημέρα, ένα χαμόγελο της γειτόνισσας, ένα λουλούδι ή ακόμα κι ένα φιλί από τη μικρή μου ανηψιά.
Γράφει η Αγγελική Μπαλτσιώτη
Από τα πράγματα που μου φτιάχνουν τη διάθεση ακόμα περισσότερο είναι κάποιες μικρές στιγμές με ανθρώπους που γνωρίζω ελάχιστα ή καθόλου, στιγμές στις οποίες όμως εκδηλώνεται αυθόρμητα η καλοσύνη τους. Οι στιγμές αυτές μπορεί να είναι πραγματικά σύντομες και φαινομενικά ασήμαντες.
Σε μία συνδιαλλαγή με τον περιπτερά, η καλημέρα που θα σου πει ο άνθρωπους που θα φτιάξει τον πρωινό σου καφέ, μία παραχώρηση προτεραιότητας σε διασταύρωση συνοδευόμενο με ένα νεύμα κι ένα ευχαριστώ. Μικρές κινήσεις που όμως κρύβουν μεγάλη καλοσύνη και σίγουρα μπορούν να προκύψουν από το πουθενά, χωρίς προσπάθεια, χωρίς κόπο. Στο ταμείο του σούπερ-μάρκετ, στην ταβέρνα, ακόμα και σε κάποια από τις δαιμονοποιημένες δημόσιες υπηρεσίες, στις οποίες, για να είμαστε δίκαιοι, όλοι μας, νομίζω, έχουμε εξυπηρετηθεί κάποιες φορές από ανθρώπους που σκίστηκαν για να διεκπεραιώσουν κάποιο αίτημά μας.
Ζούμε σε μία καθημερινότητα που μόνο εύκολη δεν μπορούμε να την πούμε και προσπαθούμε ο καθένας με τον τρόπο του να βάλουμε λίγο χρώμα σε αυτή την ανωνυμία, τη γκρίζα πόλη που πηγαίνουμε κι ερχόμαστε βουβοί κι απόμακροι. Δεν κοστίζει τίποτα η ευγένεια, η καλοσύνη, το χαμόγελο βρε αδερφέ. Δε θα με ξαναδείς, θα χαθώ μέσα στο πλήθος που περνάει καθημερινά από το μαγαζάκι σου να ψωνίσει, ίσως όμως αν με κερδίσεις με το χαμόγελό σου να γίνω τακτική πελάτισσα. Από την άλλη, υπάρχουν κι εκείνοι, οι μίζεροι όπως συνηθίζω να τους λέω εγώ, που με μία πράξη απρόσμενης κακίας θα μας χαλάσουν την ημέρα και τα κέφια και ασυναίσθητα μετά θα ξεσπάσουμε σε ανθρώπους που επίσης δε μας φταίνε.
Επίσης μιλάω για τις απλές συνειδητές ή ασυνείδητες πράξεις μας. Μία κυρία που νόμισε ότι της πήρες τη θέση στην ουρά για το εισιτήριο του μετρό και σε στόλισε σα χριστουγέννιατικο δέντρο, ο ταξιτζής στο φανάρι – ο βιαστικός αυτός κύριος- που άρχισε να φωνάζει όταν εσύ δεν πάτησες το γκάζι, μόλις ακριβώς άναψε το πράσινο, ή εκείνος ο αγενής στο δρόμο που προχωρούσε κουνώντας τα χέρια του σαν κουπιά κι όποιον πάρει ο Χάρος.
Λένε πως η καλοσύνη είναι υποτιμημένη ως ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Δεν ξέρω αν μπορώ να συμφωνήσω με αυτό. Προσωπικά, τη θεωρώ πολύ σημαντικότερη από την ευφυΐα, προτιμώ τους πραγματικά καλούς ανθρώπους από τους πολύ έξυπνους, αν και, πολλές φορές, όταν αυτά τα δύο συνδυάζονται, το αποτέλεσμα είναι φανταστικό.
