Συνέντευξη στη Λιάνα Μπουκουβάλα
Photo Credits: Πάνος Γιαννακόπουλος
Είναι όμορφη, είναι καλό παιδί, είναι έξυπνη, έχει καλή φωνή και το πιο σημαντικό; Το ξέρει! Η Μελίνα Ασλανίδου μπορεί να μιλάει με τις ώρες, να γελάει, να ανησυχεί, να σε προβληματίζει. Να σε κάνει να τη θαυμάζεις όλο και πιο πολύ (αλήθεια, γίνεται;) και να την ακούς προσεκτικά κοιτάζοντάς τη στα μάτια, γιατί αυτά που λέει έχουν αξία. Και μετά ανεβαίνει στη σκηνή και σου παίρνει τα μυαλά. Χωρίς πολλά- πολλά. Φέτος, ούσα πλήρως ανανεωμένη (μέσα – έξω, αφού και προσωπικά είναι στα καλύτερά της) το καταφέρνει περίτρανα σε ένα από τα πιο «δυνατά» μουσικά σχήματα της χρονιάς.
«Όταν γεννούσε η μητέρα μου τραγουδούσε! Δηλαδή η μουσική με έφερε στον κόσμο με ένα τρόπο», απαντά όταν τη ρωτάω ποια η βαθύτερή της σχέση με τη μουσική. «Στο σπίτι μας είχαμε πολλούς καλλίφωνους, μικρούς και μεγάλους, από την πλευρά της μητέρας μου είχαμε αρκετούς καλλιτέχνες μικρούς και μεγάλους, από την πλευρά του πατέρα μου μόνο ο παππούς τραγουδούσε και ήταν υπέροχος. Υπήρχε δηλαδή DNA οπότε χωρίς να ψάξω το από πού ακριβώς, κάπως υπήρξε μέσα μου…». Ευτυχώς για εμένα, σκέφτηκα, αφού, σοβαρά τώρα, «Το λάθος» συντρόφευσε τα περισσότερα «πονεμένα» μετα-εφηβικά βράδια μου. Μεταξύ μας, ίσως γι αυτό (ή μάλλον και γι αυτό) ήθελα διακαώς εδώ και χρόνια, μια κουβεντούλα μαζί της.
Γεννήθηκες στη Γερμανία όπου και έζησες τα πρώτα σου παιδικά χρόνια. Υπήρχε ποτέ μέσα σου ως σενάριο να επιστρέψεις εκεί για δουλειά αν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά στην Ελλάδα;
Μπορεί να γεννήθηκα στην Γερμανία αλλά οι μνήμες μου δεν έχουν εικόνες από τα εκεί παιδικά μου χρόνια γιατί επέστρεψα στην Ελλάδα πολύ νωρίς, σε ηλικία 3 ετών. Ήμουν πολύ μικρή για να θυμάμαι. Έκτοτε την Γερμανία την γνώρισα καλύτερα μέσω της δουλειάς μου. Αυτό που μου αρέσει σε αυτή την χώρα είναι η πειθαρχία που υπάρχει εκεί σε όλα τα θέματα, ο σεβασμός προς και από τους πολίτες, αλλά δεν μου έχει περάσει ποτέ η ιδέα να ζήσω εκεί, δεν ξέρω αν θα μπορούσα. Έχω δηλαδή σκεφτεί περισσότερο το ενδεχόμενο να ζήσω στην Νέα Υόρκη πάρα σε μια πόλη της Γερμανίας. Ακόμα και η Ιταλία έχει περάσει από το μυαλό μου, μιας που έχει πολλά κοινά με την Ελλάδα μας και εκπέμπει μια φινέτσα και μια αρχοντιά σαν χώρα.
Κατάγεσαι από Ποντιακή οικογένεια. Το εκπληκτικό με τους Πόντιους είναι ότι, παρά τις αντιξοότητες της προσφυγιάς, πρόκοψαν παντού και βοήθησαν με τον τρόπο τους και την Ελλάδα να προκόψει. Θυμάσαι κουβέντες των γονιών σου ή των παππούδων σου για τις όποιες δυσκολίες μπορεί να βίωσαν;
Η Ποντιακή καταγωγή μου μόνο δύναμη μου δίνει… Τεράστια δύναμη. Οι ρίζες αυτές όχι μόνο είναι γερές αλλά παρά τις κακουχίες που υπέστη ο λαός των Ποντίων, έμεινε όρθιος πάλεψε και συνέχισε με δύναμη, αξιοπρέπεια, ενότητα, αγάπη. Θυμάμαι τις Κυριακές να τρώμε όλοι μαζί και να κάνουμε την προσευχή μας. Συζητούσαμε τα πάντα στα τραπέζια αυτά, πολιτικά, κοινωνικά και πολιτιστικά θέματα.
Ως μόνο κορίτσι στην οικογένεια, αφού από όσο γνωρίζουμε είχες μόνο έναν αδερφό, ήσουν από πιτσιρίκα αυτό που λέμε το επίκεντρο της προσοχής;
Πράγματι ήμουν το μόνο κορίτσι στην οικογένεια αλλά δεν είχα αυτή την αίσθηση ότι ήμουν επίκεντρο της προσοχής. Αυτό που θυμάμαι σίγουρα είναι ότι σαν πρωτότοκη είχα πάντα όλες τις ευθύνες στους ώμους μου και εκ των υστέρων και εκ του αποτελέσματος μπορώ να πω ότι είμαι ευτυχισμένη και ευγνώμων γιατί τα κατάφερα μια χαρά και εξακολουθώ να τα καταφέρνω, ακόμα και με όλες τις αντιξοότητες που έχει φέρει η ζωή. Είμαι πάντα χαμογελαστή ακόμα και στην μάχη. Κι αυτό είναι ένα στοιχείο του χαρακτήρα μου που πάντα επιβραβεύω. Αγαπώ πολύ την οικογένειά μου και τον κόσμο γενικότερα.
Πως θυμάσαι τα εφηβικά σου χρόνια; Έκανες τη δική σου εφηβική επανάσταση ή ήσουν πιο ήρεμη ως προσωπικότητα;
Μια τάση για επανάσταση την είχα, δεν μπορώ να πω, ως έφηβη. Όμως ήμουν μέσα σε όλα, πρόεδρος του 15μελούς είχα αναλάβει τις χορωδίες, μου άρεσε πολύ να αναλαμβάνω ευθύνες και να τις φέρω εις πέρας. Τυχαίο;; Δε νομίζω!
Οι σπουδές στη μικροβιολογία που έχεις κάνει, πως προέκυψαν;
Είχε έρθει η στιγμή που έπρεπε για τον Α ή Β λόγο να απομακρυνθώ από την οικογενειακή εστία, έπρεπε να δοκιμάσω τις μοναχικές πτήσεις και η καλύτερη δικαιολογία σε τέτοια περίπτωση είναι οι σπουδές. Αποφάσισα να ξεκινήσω σπουδάζοντας βοηθός μικροβιολόγου στην όμορφη Θεσσαλονίκη. Κατά την διάρκεια της φοιτητικής μου ζωής, πέρασα μοναδικές στιγμές στην συμπρωτεύουσα. Άκουγα τον Παπάζογλου, τον Μάλαμα, την Μελίνα Κανά, τον Γιάννη Αγγελάκα, γνωριστήκαμε, έκανα πολύ παρέα και μάθαινα πολλά, ρουφούσα κάθε πληροφορία, είχα τις κεραίες μου και την καρδιά μου ανοιχτά. Αυτή η περίοδος της ζωής μου είναι και ο προσωπικός μου θησαυρός εμπειριών, γέμισαν οι αποθήκες της γνώσης μου και ένοιωσα γεμάτη εφόδια.
Εσύ η ίδια, πότε θυμάσαι να συνειδητοποιείς πως έχεις μία πραγματικά καλή φωνή;
Καταλάβαινα πάντα ότι ήμουν σωστή με μια καλή φωνή αλλά ποτέ εν ένοιωσα ότι ήμουν κάτι ξεχωριστό, πάντα πίστευα ότι όλα γίνονται με την πολλή δουλειά και έτσι έκανα, δούλεψα πολύ, έπεσα που λένε με τα μούτρα στην δουλειά. Αυτό που θυμάμαι πάντα από τον εαυτό μου είναι να δουλεύω ασταμάτητα.
Πως ήταν το κομμάτι βιοπορισμός για σένα στα πρώτα σου βήματα; Δυσκολεύτηκες οικονομικά ή σου ήρθαν πιο ομαλά τα πράγματα;
Όπως είναι μάλλον για τους περισσότερους ανθρώπους, πάντα υπήρχαν στιγμές στην ζωή μου που ξέμενα από χρήματα, γιατί για μένα τα χρήματα είναι μέσον δεν είναι ο σκοπός. Αλλά πάντα ορθοποδούσα πάλι. Οι στιγμές αυτές που δεν έχεις μία στην τσέπη αλλά έχει πάντα χαμόγελο στα χείλη είναι και αυτές που σε καθορίζουν και ως άνθρωπο και ως προσωπικότητα. Είμαστε όλοι περαστικοί από την ζωή, αν βάλουμε τα χρήματα πάνω από τον άνθρωπο κάτι δεν κάνουμε σωστά. Κάθε ψυχή έρχεται για να πάθει και να μάθει συγκεκριμένα πράγματα, από αυτά εξαρτάται και το τι θα βιώσεις.
Στην μέχρι τώρα καριέρα σου έχεις συνεργαστεί με μερικούς από τους πιο ταλαντούχους καλλιτέχνες που έχει να αναδείξει η χώρα μας. Ποιος, εάν μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιον από όλους όσους βοήθησαν στο να γίνει σήμερα η Μελίνα που ξέρουμε, ήταν αυτός που με τη βοήθεια του σε πήρε από το χέρι και σε πήγε στο «φως»;
Η αλήθεια είναι ότι το ταξίδι προς το «φως» ήταν πάντα δικό μου μέλημα. Συνεργάστηκα με πολλούς καλλιτέχνες σε όλα αυτά τα χρόνια της μέχρι σήμερα πορείας μου, κάποιοι μου έδωσαν από την καρδιά τους ότι καλύτερο είχαν, σωστές συμβουλές, όμορφα λόγια, αυστηρά λόγια, να δουλεύω πολύ, να γίνομαι καλύτερη. Μεγάλος δάσκαλός μου υπήρξε ο Γιώργος Νταλάρας και τον ευχαριστώ πολύ γι αυτό. Πριν από αυτό ο Χρήστος Μητρέντζης που έβαλε πρώτος τα θεμέλια και μετά η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Δημήτρης Μητροπάνος, η Γλυκερία, η Ελένη Βιτάλη…
Ποια συναισθήματα επιδιώκεις να δημιουργούν τα τραγούδια σου στον κόσμο;
Όσο περνούν τα χρόνια αλλάζουν αυτά που επιδιώκουμε να περάσουμε με τα τραγούδια μας στον κόσμο. Τώρα πια θέλω συναισθήματα χαράς και λύτρωσης. Να βοηθιόμαστε, να αδειάζουμε από τα καθημερινά μας προβλήματα, μικρά ή μεγάλα. Και η μουσική έχει αυτή την δύναμη, ίσως μόνο η μουσική να την έχει.
Για σένα επικρατεί γενικά η άποψη ότι είσαι αυτό που λένε «ένα αυθεντικό και καλό παιδί». Ένιωσες ποτέ αυτό να σου δημιούργησε πρόβλημα στην καριέρα σου και αν ναι, πως;
Είναι επιλογή μου να θέλω να είμαι καλός άνθρωπος. Καλή ψυχή με ότι αυτό συνεπάγεται. Και όσο μεγαλώνουμε ξέρουμε που να θέσουμε και τα όρια σε αυτό, ώστε να υπάρχει απόλυτη αρμονία και ισορροπία και στην δική μας ζωή. Αν δεν είσαι εσύ καλά, δεν μπορείς να βοηθήσεις κανέναν.
Φέτος σε συναντάμε με τον Γιάννη Πλούταρχο, στο Φωταέριο. Τι απολαμβάνεις περισσότερο σε αυτή τη συνεργασία σου;
Είναι μια πολύ ήρεμη συνεργασία… Τον Γιάννη τον εκτιμώ πολύ, ξεχωρίζει γιατί είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος, έχει μια πολύ όμορφη φωνή αλλά κυρίως είναι ένας ωραίος οικογενειάρχης με αξίες, σεβασμό και αξιοπρέπεια. Στοιχεία που μου αρέσουν πολύ σε έναν άνθρωπο και που σπάνια τα συναντάς στις μέρες μας. Για μένα ο Γιάννης είναι ένας αληθινός μάγκας.
Μετέφερέ μας το κλίμα πίσω από τη σκηνή, στα καμαρίνια; Πως συμβιώνουν δύο από τα πιο «καλά παιδιά» του ελληνικού καλλιτεχνικού στερεώματος;
Στα καμαρίνια μας υπάρχει ηρεμία και σεβασμός. Ο καθένας ετοιμάζεται ήρεμα και χαρούμενα στον χώρο του αλλά θα υπάρξουν και οι στιγμές που θα κάνουμε τις πλάκες μας και γελάμε πολύ!
Μαζί σας είναι και ο Δημήτρης Ρόκκος, γιος του επίσης πολύ ταλαντούχου Στέλιου. Μάλιστα τραγουδάτε και σε ένα ντουέτο μαζί. Πως βλέπεις γενικότερα σήμερα τη νέα γενιά; Γεννά ακόμα η Ελλάδα καλές φωνές;
Ο Δημήτρης είναι ένα ταλαντούχο παιδί, ένας ασυμβίβαστος ροκάς που τα έχει κάνει όλα «Μπάχαλο»!! χαχα! Εξάλλου αυτό είναι και το νέο του τραγούδι που έχουν κάνει μαζί με τον Μιχάλη Stavento. Το γεγονός ότι έχει διαχωρίσει την καλλιτεχνική του ταυτότητα από αυτήν του μπαμπά του είναι ένα καλό στοιχείο για τον ίδιο. Είναι και ο ίδιος τραγουδοποιός και παίζει καταπληκτικά κιθάρα.
Περνάς αρκετό από τον καιρό σου στην Κρήτη. Πίνεις ρακή;
Και ρακή πίνω και τσίπουρο με ή χωρίς γλυκάνισο…! Αν έχω καλή παρέα θα το τιμήσω το προϊόν…! 
Υπάρχει κάτι που να σου δημιουργεί φόβο και άγχος για το μέλλον;
Ο φόβος είναι μια λέξη που προσέχω πολύ! Μπορεί να σε οδηγήσει σε λάθος μονοπάτια πολλές φορές… Για αυτόν τον λόγο πάντα προσέχω την πηγή του φόβου, από πού αυτός προέρχεται ποιες είναι οι καταβολές του. Είναι πεποίθηση; Είναι κοινωνικός; Είναι ανασφάλεια; Προσέχω πολύ, γιατί αν κυριευθείς από φόβο, μπορεί να σε καταβάλει.
Οι φίλοι; Πόσο εύκολο είναι μεγαλώνοντας να κρατάς δυνατές φιλίες;
Λίγοι είναι οι φίλοι στην ζωή μας γενικότερα. Συνήθως λέω ότι ο καλύτερος σου φίλος είναι ο εαυτός σου. Οι φίλοι πολύ συχνά και εύκολα μπορούν να γίνουν «φίδοι» . Όμως πιστεύω ότι έχω δίπλα μου 2-3 άτομα που όσο χρόνια κι αν περάσουν, είναι εκεί, και είμαι κι εγώ εκεί. Αυτές είναι οι αληθινές μου σχέσεις και τις φυλάω σαν θησαυρό.
Αν μπορούσες να έχεις για μία μέρα μια υπερδύναμη, ποια θα επέλεγες να είναι;
Υπερδύναμη ε; Νομίζω θα ήθελα να πετάω, να μπορώ να γίνω κάτι σαν Άγιος Βασίλης! Να μπορώ να εκπληρώνω τις επιθυμίες όλων των παιδιών, να τους πηγαίνω όλα δώρα που λαχταράει η καρδιά τους αλλά και να κάνω καλά εκείνα που τα ταλαιπωρούν ασθένειες…
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου μέσα στα επόμενα 5 χρόνια;
Φυσικά κουκλάρα…! Χαχαχα! Τα καλύτερα φαντάζομαι για τον εαυτό μου, όπως όλοι μας…
