Η Ιωάννα Ασημακοπούλου είναι ένας άνθρωπος καλοσυνάτος, ζεστός, με χιούμορ και αυτοσαρκασμό –όπως ακριβώς είναι και ως ηθοποιός. Αγαπά με πάθος, γελά δυνατά, δίνει και την ψυχή της για τους φίλους της και ζει την κάθε μέρα σα να είναι μοναδική…! Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα όπου και μένει μέχρι σήμερα…
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε κάνει αρκετές μετακομίσεις ως οικογένεια αλλά το πατρικό μου, εδώ και αρκετά χρόνια είναι στο Νέο Ηράκλειο. Σε αυτή τη γειτονιά έχω τις περισσότερες αναμνήσεις μου. Είμαι παιδί μιας οικογένειας που μου έδωσε απίστευτη φροντίδα και αγάπη. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια κλασική τυπική ελληνική οικογένεια .Οι γονείς μου δούλευαν από το πρωί μέχρι το βράδυ για να μην λείψει τίποτα σε μένα και στην αδερφή μου. Πάντοτε στέκονται δίπλα μου, σε χαρές και σε λύπες. Ξέρω ότι ό,τι και να γίνει θα είναι πάντα εκεί για εμένα. Αισθάνομαι μεγάλη ευλογία γι αυτό διότι η οικογένεια είναι τελικά αυτή που σε καθορίζει για όλη την υπόλοιπη ζωή σου».
Συνέντευξη στη Λιάνα Μπουκουβάλα
Photo credits: Παναγιώτης Μάλλιαρης
MUA & Hairstyling: Ρένος Πολίτης
Dress: Maison Faliakos
– Ποια χαρακτηριστικά σου για τα οποία είσαι περήφανη έχεις κληρονομήσει από τους γονείς σου;
Η αγάπη, η δοτικότητα, η στοργή, η ευαισθησία και η εντιμότητα.
– Ήσουν αυτό που λέμε παιδί του μπαμπά ή της μαμάς;
Ήμουν και των δυο δεν τους ξεχώρισα ποτέ μέσα μου. Κατέχουν και οι δυο εξέχουσα θέση στην καρδιά μου. Δεν θα τολμούσα ποτέ να τους διαχωρίσω γιατί τότε θα αισθανόμουν ότι προδίδω τον έναν από τους δυο. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε ποτέ να μπω σε αυτό δίλλημα. Τους αγαπώ εξίσου πολύ!
– Είσαι ένα αρκετά επικοινωνιακό άτομο. Ήσουν έτσι από παιδί;
Από μικρή φαινομενικά ήμουν ένα κοινωνικό άτομο. Στην πραγματικότητα όμως, ήμουν απίστευτα ντροπαλή και πήγαινα αρκετά κόντρα στη φύση μου. Δεν ήθελα να ξέρει κανείς τις πραγματικές μου ευαισθησίες. Είχα μέσα μου πράγματα που τα φύλαγα μόνο για εμένα, δεν ήθελα να εισβάλει κανείς σε αυτό το προσωπικό μου κομμάτι. Γι αυτό το λόγο επέλεγα να εκφράζω τη χαρούμενη και κωμική πλευρά του εαυτού μου.
«Αν έχω επαναστάσεις να θυμάμαι;
Φυσικά! Αν και νομίζω ότι η μεγαλύτερη επανάσταση της ζωής μου ήταν το θέατρο. Δεν έκανα ποτέ πίσω σε αυτή την επιλογή μου. Δεν σήκωνα κουβέντα από κανέναν. Ούτε τώρα έτσι κι αλλιώς (γέλια).
Ήταν από πάντα βαθιά εσωτερική ανάγκη να εκφράσω και φωτίσω προσωπικά μου κομμάτια. Γι αυτό πολλές φορές ακούς να λένε οι άνθρωποι του χώρου ,ότι δεν μπορούν χωρίς αυτόν. Αποτελεί κινητήριο δύναμη για εμένα η δουλειά μου στη ζωή μου, είναι το οξυγόνο μου. Μέσα από αυτήν εξελίσσομαι και ως άνθρωπος, γίνομαι καλύτερη αντιλαμβάνομαι το κόσμο διαφορετικά. Είμαι ευγνώμων για όλα όσα έχω πάρει. Ακόμα και οι δύσκολες στιγμές με έκαναν να βρω μέσα μου τη δύναμη και να πάω παρακάτω.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που ανακοίνωσα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Ήταν κατά τη διάρκεια μιας παράστασης που είχα πάει με τη μητέρα μου και ξαφνικά εκεί που παρακολουθούσαμε το έργο γυρίζω την κοιτάζω και της λέω «εγώ αυτό θέλω να γίνω στη ζωή μου. Αυτοί που ανεβαίνουν στη σκηνή έχουν κάτι μαγικό και εγώ τη θέλω αυτή τη μαγεία. Οι άνθρωποι πάνω στη σκηνή “φωτίζονται” διαφορετικά». Η μητέρα μου η αλήθεια είναι ότι σάστισε για μια στιγμή, μάλλον της φάνηκε παράξενο που εκφράστηκα με αυτό τον τρόπο. Μετά όμως κατάλαβε μιλούσα σοβαρά (γέλια)».
– Ποια ήταν η πρώτη σου επαγγελματική δουλειά;
Ήταν το «Δεληγιαννειο Παρθεναγωγείο» του Χάρη Ρωμά και της Άννας Χατζησοφιά σε σκηνοθεσία Χρήστου Παληγιαννόπουλου στο Ant1.
– Πως ξόδεψες τα χρήματα που πήρες;
Έκανα μαθήματα οδήγησης και θυμάμαι ότι πήρα δώρα στους δικούς μου.
«Για όσα ακούστηκαν στον χώρο μας…
Αυτό που συνέβει ήταν σοκαριστικό για όλους μας νομίζω. Παρόλα αυτά ήταν μόνο για καλό. Δεν το πίστευα ότι θα γινόταν αυτό ποτέ στο χώρο μου. Είναι τραγικό όποιος κατέχει θέση ισχύος, να έχει τόσο άσχημες και νοσηρές συμπεριφορές που κάνουν κακό όχι μόνο στον συνάδελφο αλλά και στο θέατρο συνολικότερα. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι υπάρχει δικαιοσύνη. Πρέπει να πιστεύουμε ότι στο τέλος το καλό θα νικήσει. Ελπίζω αυτό που έγινε στο δικό μας χώρο, να αποτελέσει την αφετηρία και σε άλλα επαγγέλματα διότι δυστυχώς τέτοιες συμπεριφορές υπάρχουν σχεδόν παντού».
«Την ίδια ώρα υπάρχει και η αντίθετη πλευρά. Άνθρωποι γενναιόδωροι, γεμάτοι φως και καλοσύνη. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με υπέροχες προσωπικότητες. Έχω πάρει πολλά από αυτούς και ως ηθοποιος και ως άνθρωπος. Το ότι κάποιοι αποφάσισαν να έχουν προσβλητικές συμπεριφορές αυτό δεν σημαίνει ότι θα τσουβαλιαστεί όλος ο χώρος εξαιτίας τους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το θέατρο προάγει πολιτισμό και πρέπει όλοι να κινούμαστε μέσα σε αυτό το πλαίσιο με βάση την αγάπη, τον αυτοσεβασμό, τον σεβασμό στο επάγγελμα μας και στους ανθρώπους του».
– Τι έχεις κρατήσει μέχρι και σήμερα φυλαχτό από τα λόγια τους;
Να μην παρεκκλίνω ποτέ από το στόχο μου και να μην βιάζομαι για το αποτέλεσμα διότι ότι είναι να έρθει θα έρθει στην ώρα του.
– Αλήθεια, τι στοιχεία χρειάζεται να έχει κανείς για να μπορεί να υπηρετήσει έντιμα και με ειλικρίνεια, την υποκριτική τέχνη;
Να αποδεχτεί αρχικά το εαυτό του έτσι όπως είναι, πράγμα λίγο δύσκολο διότι έχουμε μεγαλώσει σε μια κοινωνία που μας έμαθε να κουβαλάμε στις πλάτες μας ένα μεγάλο Α στερητικό. Σκοπός λοιπόν της τέχνης είναι η απελευθέρωση και ανακάλυψη της φύσης μας. Όταν αρχίσει κανείς λοιπόν να κινείται προς αυτή τη κατεύθυνση τότε σίγουρα θα είναι και έντιμος και ειλικρινής και ευτυχισμένος που κάνει αυτό το επάγγελμα, όσες δυσκολίες κι αν έχει. Αν δεν καταφέρεις να βρεις την αλήθεια μέσα σου, τότε δύσκολα θα την βρεις πάνω στη σκηνή. Εκεί πάνω όλα φαίνονται…
– Έχεις κάνει φιλίες βασισμένες σε γερές βάσεις που αντέχουν στο χρόνο, μέσα από το χώρο;
Έχω δημιουργήσει σχέσεις ζωής μέσα από το θέατρο και είμαι πολύ περήφανη που έχω ανθρώπους τέτοιας ευαισθησίας και ποιότητας δίπλα μου. Είναι οι φίλοι που πριν ανοίξεις το στόμα σου, ξέρουν τι σου συμβαίνει. Είναι οικογένεια.
– Τι εκτιμάς σε έναν άνθρωπο προκειμένου να τον αφήσεις να μπει στη ζωή σου;
Η ειλικρίνεια, η διακριτικότητα, ο σεβασμός, το χιούμορ, η ευγένεια και ευφυΐα είναι για εμένα καταλυτικά χαρακτηριστικά για να κάνουν κάποιον γοητευτικό στα μάτια μου. Τα θεωρώ πολύ σημαντικά στοιχεία για τον άνθρωπο που θα είναι δίπλα μου.
– Έχεις δικαιωθεί μέχρι σήμερα από τις επιλογές σου στο σύνολό τους;
Όχι πάντα… Αλλά θεωρώ ότι όλες οι επιλογές καλές ή κακές με οδήγησαν σε ένα όμορφο παρόν.
– Όσον αφορά στον ερωτικό τομέα, νιώθεις ότι έχεις ακόμη “ανεξόφλητες επιταγές προς είσπραξη από την τράπεζα της αγάπης” ή αισθάνεσαι γεμάτη;
Πολύ βαρύγδουπος τίτλος… Ποιος αισθάνεται πλήρης αγάπης είναι λες και είσαι πλήρης ημερών! (γέλια) Δεν χορταίνεται η αγάπη, πάντα θέλεις λίγο ακόμη, ποτέ δεν αρκεί κι αυτό είναι το ωραίο!
– Υπάρχει κάτι που να σε φοβίζει στο άγνωστο που φέρνει μαζί του το αύριο;
Με φοβίζει πολύ το αύριο και γι αυτό το λόγο προσπαθώ να σκέφτομαι το σήμερα! Δύσκολο, το ξέρω, θέλει πολλή δουλειά αλλά έτσι χτίζεται η ζωή, στιγμή τη στιγμή.
– Από την άλλη, είσαι ένας άνθρωπος που τα μάτια του δείχνουν γεμάτα χαρά. Τι είναι αυτό που “φορτίζει τις μπαταρίες σου”;
Ξεκουράζομαι όταν είμαι με αυτούς που αγαπώ, όταν κάνω ανούσια και παιδιάστικα πράγματα όταν δεν σκέφτομαι το αύριο.
– Μέχρι σήμερα έχεις συμμετάσχει σε δουλειές που αγαπήθηκαν πολύ, όπως το Σόι σου, το Πέτα τη Φριτέζα και η Φαμίλια. Σου δημιουργεί αυτή τους η επιτυχία άγχος σχετικά με το τι θα φέρει επαγγελματικά το αύριο;
Το επάγγελμα μας είναι τόσο αβέβαιο που είναι λίγο δύσκολο να μην έχεις αγωνία, καλλιτεχνικά και φυσικά σε ότι αφορά την επιβίωση σου. Δεν ξέρω τι μπορεί να φέρει το αύριο, το μόνο που ξέρω, είναι ότι δουλεύω όσο μπορώ καλύτερα σήμερα, γι αυτό που θα έρθει μετά.
– Τι είναι αυτό που θα σε κάνει να πεις το “ναι” σε μια δουλειά;
Το έργο και συντελεστές, είναι πολύ σημαντικοί παράγοντες γι εμένα και προσέχω πολύ τις συνεργασίες μου. Αυτό που κοιτάω πέρα από το δημιουργικό κομμάτι είναι να είμαι με ανθρώπους που ξερω ότι θα περάσω καλά στα πλαίσια της δουλειάς μας.
– Το θέατρο από πολλούς συναδέλφους σου αναφέρεται ως “μεγάλη τους αγάπη”. Στη δική σου καρδιά τη θέση κατέχει;
Την πρώτη φυσικά! Γι αυτό τον λόγο έγινα ηθοποιός για να ανεβαίνω στην σκηνή, να ζω κι άλλες ζωές μέσα απο τους ρόλους που υποδύομαι. Αγαπώ βέβαια την τηλεόραση και τον κινηματογράφο αλλά το θέατρο είναι μεγαλύτερος έρωτας μου.
– Η Φαμίλια ολοκλήρωσε τον κύκλο της. Τι σχεδιάζεις λοιπόν επαγγελματικά για το μέλλον;
Είμαι σε συζητήσεις αυτή την περίοδο και αυτά που έρχονται νομίζω ότι είναι υπέροχα… Οψόμεθα!
– Σε όλους μας η περίοδος εγκλεισμού κατά τη διάρκεια της καραντίνας εξαιτίας της πανδημίας του Covid άφησε και από κάτι. Εσύ τι “κληρονόμησες” από αυτή;
Εγώ έζησα άσχημα τον «πρώτο εγκλεισμό» πιέστηκα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Τον «δεύτερο» σχεδόν δεν τον κατάλαβα διότι είχα την τύχη να μπορώ να βγω από το σπίτι μου και να πάω στο γύρισμα. Πάντα υπάρχει ο φόβος μη συμβεί κάτι άσχημο και σε εμένα και στους δικούς μου. Θέλω να πιστεύω ότι αυτός ο εφιάλτης τώρα που έχουμε τα εμβόλια θα τελειώσει μια για πάντα και θα είμαστε ελεύθεροι να αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλον χωρίς δεύτερη σκέψη επιτέλους.
– Το καλοκαίρι πως μα κυρίως που θα σε βρει;
Ελπίζω στο αγαπημένο μου νησί, με αυτούς που αγαπώ, να είμαι ανέμελη, ελεύθερη και να μην έχω καμία άλλη έννοια πέρα από την ξεκούραση μου.
– Με τι συναισθήματα θα γεμίσεις την βαλίτσα των φετινών διακοπών σου;
Η βαλίτσα αυτή θέλω να είναι γεμάτη αγάπη, έρωτα, τρυφερότητα, φροντίδα, ανεμελιά. Θέλω να έχει μέσα την ολότητα! Δεν ζητάω πολλά… (γέλια)
