Δευτέρα πρωί, από αυτές τις παγωμένες μέρες που δεν θες με τίποτα και για κανένα λόγο, να αφήσεις τη ζεστασιά του κρεβατιού. Που ντύνεσαι φορώντας ότι βρεις μπροστά σου και σέρνεις το κουφάρι σου με ένα καφέ στο χέρι, ώσπου να συναντήσεις το πρώτο σου ραντεβού. Ήταν δεν ήταν 10 το πρωί και να σου, ο Ιάκωβος, με ένα χαμόγελο μέχρι τα… αυτιά, περιχαρής, να μου λέει καλημέρα! Και πώς να μην είναι άλλωστε, όταν έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο, τόσο δοτικό, τόσο ευχάριστο, τόσο ζωντανό, όσο εκείνον! Αφορμή για αυτή μας την κουβέντα, φυσικά και ήταν το -κατά κοινή ομολογία, πλέον- αξιόλογο έργο του, στην κουζίνα του Τζάνειου νοσοκομείου.
Συνέντευξη στη Λιάνα Μπουκουβάλα
«Το 2003 έχασα τη μητέρα μου μετά από πολυετές πρόβλημα υγείας. Έζησα λοιπόν, πολλά χρόνια μέσα στα νοσοκομεία, με διαλυμένη ψυχολογία, όπου καθημερινά σερβίριζαν φαγητό εντελώς άγευστο που τις περισσότερες φορές κατέληγε στα σκουπίδια. Ένα φαγητό που πολύ απλά προφανώς τους βόλευε όλους, μιας και φυσικά είναι πιο εύκολο να βγάλεις ανάλατο φαγητό για όλους και να ξεμπερδεύεις. Μόνο που δεν χρειάζεται όλοι οι ασθενείς να τρώνε ανάλατα! Κάπως έτσι λοιπόν, «γύρισε» το μυαλό μου και αποφάσισα να κάνω ότι μπορώ για να το αλλάξω αυτό. Έκανα αίτηση – χωρίς πραγματικά να έχω μέσα μου ούτε μία ελπίδα ότι θα με πάρουν- και βρέθηκα στο Γενικό Νοσοκομείο Πειραιά (Τζάνειο) όπου εργάζομαι έως και σήμερα ως Υπεύθυνος Μαγειρείου».
Φυσικό και επόμενο, να σκεφτεί κανείς, όπως ακριβώς σκέφτηκα και εγώ, από πού και ως που μάγειρας; Ποια η σχέση του με τη μαγειρική; «Τη μαγειρική την έμαθα από τον παππού μου και τη γιαγιά μου. Ήταν πάντα μερακλήδες. Τελειώνοντας το σχολείο σπούδασα στη Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων, με αρχική μου σκέψη δεν σου κρύβω, να γίνω μπάρμαν. Εντελώς τυχαία, όμως, το ’92 έπιασα την πρώτη δουλειά στο «Νέον» του Γιώργου Τσελεμεντέ, ως μπουφετζής. Εκεί υπήρξε σε κάποια φάση ένα κενό στην κουζίνα και επειδή εγώ χρειαζόμουν λεφτά γιατί ήθελα να αγοράσω ένα δώρο (ήταν του Αγίου Βαλεντίνου βλέπεις χαχα) πήγα. Από τότε αγάπησα με πάθος τη μαγειρική…»
Πόσο εύκολο ήταν τελικά να μπορέσει να επιτευχθεί καλό φαγητό σε ένα νοσοκομείο; «Πρέπει να ομολογήσω πως ήμουν τυχερός, γιατί έπεσα σε «αλλαγή φρουράς» στην κουζίνα του νοσοκομείου. Έφευγαν οι παλιότεροι μαζί με τη νοοτροπία «ανάλατο φαγητό» και έρχονταν νέοι άνθρωποι με φρέσκες ιδέες. Άρχισα να κάνω τα δικά μου, χωρίς να υποχρεώνω κανέναν στην αρχή να με ακολουθήσει. Προσπαθούσα να βρίσκω συνταγές που να τρώνε τα παιδιά, να αλλάζω μορφή και υφή σε γνωστά πιάτα για να τους είναι πιο οικεία και ευχάριστα. Δεν είναι τίποτα να βάλεις το μπιφτέκι πάνω σε ψωμί, με ντομάτα και μαρούλι να μοιάζει σαν μπέργκερ. Πέντε λεπτά παραπάνω δουλειά είναι. Παράλληλα, όλοι στο Τζάνειο, που βρίσκομαι τώρα, είναι πολύ δεκτικοί απέναντι σε αυτό. Συνεργάζομαι άψογα με γιατρούς, διατροφολόγους κτλ»
Τι γίνεται όμως με τα κόστη; «Δεν άλλαξε κάτι, διότι δεν απαιτήσαμε τίποτα παραπάνω από αυτά που ήδη είχαμε στην κουζίνα μας. Μπορώ μάλιστα να σου πω, πως βάζοντας λίγη φαντασία και νοστιμιά, κερδίζεις κιόλας στο budget σου! Θα σου πω το εξής. Στο νέο μενού που ετοιμάζουμε τώρα, θα εντάξουμε 4 μπιφτέκια. Μετά το μπιφτέκι από ψάρι που είχαμε κάνει και είχε γίνει χαμός, θα συμπεριλάβουμε και μπιφτέκι χοιρινό, μπιφτέκι κοτόπουλο και μπιφτέκι μοσχάρι. Εσύ, που είσαι και κοπέλα, σίγουρα ξέρεις ότι το μπιφτέκι έχει αρκετά λιγότερο κρέας, από ότι μια κανονική μερίδα…! Και πλέον αυτού, είναι και πιο ευχάριστα σε εικόνα, γιατί σου θυμίζουν το φαγητό του σπιτιού σου».
Ποια είναι η πιο όμορφη εικόνα που σου έρχεται στο μυαλό, ως ανταμοιβή, αν θέλεις, για ότι έχεις κάνει μέχρι σήμερα; «Η αντίδραση των γιατρών…! Οι οποίοι για μένα ήταν οι πιο αδικημένοι. Ήταν ένα κομμάτι που οι περισσότεροι το προσπερνούσαν, όταν τους έλεγες ότι μαγειρεύεις για τους γιατρούς. Δεν μπορείς να τους λες λοιπόν, ενώ δουλεύουν ατελείωτες ώρες, ότι το φαγητό δεν τρώγεται, πρέπει να πας να αγοράζεις απ’ έξω.
Ποια είναι η πιο ωραία κουβέντα που έχεις ακούσει από γιατρό; «Χμμμ. Μου είχε πει ένας γιατρός κάποτε και μου έμεινε, ότι «δεν σε ευχαριστώ για τα φαγητά που κάνεις, σε ευχαριστούμε όλοι για το κλίμα που έχεις δημιουργήσει και μας κάνεις να αισθανόμαστε ωραία». Δεν μπορείς παρά να νιώθεις ευλογημένος, όταν ακούς τόσο ωραία λόγια».
Πως μπορεί ένας απλός πολίτης να βοηθήσει στην προσπάθεια αυτή; «Μπορείς να έρθεις ως εθελοντής! Αν λοιπόν, υπάρχει για παράδειγμα, ένας μάγειρας που έχει βγει στη σύνταξη ή κάποιος μάγειρας που θέλει να βοηθήσει, όποτε έχει χρόνο ο άνθρωπος, να έρθουν με χαρά! Μπορεί όποιος ενδιαφέρεται σχετικά, να μου στείλει ένα μήνυμα στο mail μου (apergisi@yahoo.gr) ή στο λογαριασμό μου στο facebook και να το δούμε! Η διοικητής του νοσοκομείου είναι πολύ ανοιχτή σε ωραίες ιδέες και μας στηρίζει πολύ. Πχ, τα Χριστούγεννα ήρθαν στο νοσοκομείο οι μαθητές μου και μαγειρέψαμε πολύ ωραία πράγματα…»
Οι μαθητές σου; Που διδάσκεις; «Είμαι καθηγητής στο ΙΕΚ Όμηρος. Πραγματικά σου λέω είναι μία φοβερή εμπειρία για εμένα όλο αυτό! Γίνομαι και εγώ ξανά μαθητής μαζί τους! Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις την φλόγα στα μάτια τους για προσφορά, για μάθηση… Κάνουμε διάφορα πράγματα μαζί. Μαγειρέψαμε, για παράδειγμα, για τους άστεγους στην Αθήνα και στις 3 του Μάρτη μαγειρεύουμε για τους άστεγους του Πειραιά, με την εθελοντική ομάδα «Άλεξ» και φυσικά με όποιους άλλους έχουν τη διάθεση για προσφορά. Η προσφορά για μένα είναι ιερή έννοια. Όπως μπορώ… φροντίζω να κάνω πραγματάκια. Είμαι εθελοντής και στο Χαμόγελο του Παιδιού, όπου κάνουν επίσης εξαιρετική δουλειά… Γενικά, πιστεύω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση για έναν άνθρωπο από το να προσφέρει με όποιον τρόπο μπορεί, εκείνους που το χρειάζονται».
