Πρόκειται για μία προσωπικότητα έντονη και με ταπεραμέντο. Μαζί με την αδερφή της, Μαργαρίτα, ήταν ένα δίδυμο, που χόρευε, τραγουδούσε και πρωταγωνιστούσε σε πολλές ελληνικές ταινίες του ‘60 και του ‘70.
Συνέντευξη στη Φωτεινή Δημητριάδου
Ο λόγος φυσικά για την Έρρικα Μπρόγιερ που επιστρέφει, 50 χρόνια μετά, στα 77 της χρόνια στην παράσταση «Η Παριζιάνα», που ανέβηκε στο θέατρο Broadway, βασισμένη στη θρυλική ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη.
Όταν τη ρώτησα πως προέκυψε η συμμετοχή της σε αυτή τη δουλειά, μετά από αποχή τόσων ετών, απαντά:
«Να σου πω την αλήθεια μου, δεν είχα σκοπό να ανέβω ξανά στο θεατρικό σανίδι. Προέκυψε. Βρέθηκα κάποια στιγμή σε μία εκδήλωση της κόρης μου Σάντρας στο Broadway, με πλησίασε o Μαυρίκιος Μαυρικίου και… με έπεισε να συμμετέχω στην «Παριζιάνα», που είναι μία πραγματικά σπουδαία παράσταση. Μπορώ να πω η παράσταση της χρονιάς σε ενορχήστρωση Μαυρίκιου Μαυρικίου και σκηνοθεσία Αντώνη Λουδάρου. Όλοι οι ηθοποιοί που συμμετέχουν είναι εξαιρετικοί μα και αποτελεσματικοί, αφού καταθέτουν κάθε φορά την ψυχή τους πάνω στο σανίδι. Φυσικά, εγώ αυτή τη φορά δεν κάνω τον ρόλο που είχα στην ταινία με την Ρένα Βλαχοπούλου… Κάνω όμως, έναν άλλο ρόλο αξιοπρεπή και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι…
Πως νιώθεις που επέστρεψες ξανά στη δουλειά μετά από τόσα χρόνια;
Όπως σου είπα, είχα αποφασίσει να μην ξαναπαίξω θέατρο. Όμως, όταν είπα το «ναι» και ανέβηκα στη σκηνή, δεν σου κρύβω πως είχα περίεργα συναισθήματα. Ήταν έντονη η συγκίνηση και η χαρά που με πλημμύριζε γιατί είδα την αποδοχή του κόσμου και ένιωθα λες και έκανα το ντεμπούτο μου για πρώτη φορά στο θέατρο! Είναι ωραίο πράγμα να αισθάνεσαι την αγάπη του κόσμου μετά από κάποια χρόνια απουσίας…! Με βοηθά πολύ στην ψυχολογία μου και έτσι είμαι και εγώ ποιο αποτελεσματική στον ρόλο μου, γιατί το θέατρο το αγαπώ!
Πως ξεκίνησε αλήθεια η επαφή σου με τον χώρο;
Αχ, με πας πίσω σε μία τόσο ωραία εποχή! Ξεκίνησα με την αδελφή μου στα «ΑΣΤΕΡΙΑ», όπου τότε ερχόταν όλη η «αφρόκρεμα» της Αθήνας. Ο Ωνάσης, η Μαρία Κάλλας, εφοπλιστές, ο Καραμανλής και αρκετοί άλλοι! Δουλεύαμε με τον Γιάννη Βογιατζή και μαζί του πήραμε αυτό που λένε «το βάπτισμα του πυρός». Η επόμενη εμφάνισή μας ήταν στο θέατρο «ΒΕΜΠΟ». Από τότε και έπειτα άρχισε η ανοδική μας πορεία στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Νομίζω ότι τελικά το θέατρο «ΒΕΜΠΟ» ήταν που μας άνοιξε τις πόρτες προς την επιτυχία!
Το βάρος μιας θεατρικής παράστασης που πιστεύεις ότι στηρίζεται; Στον σκηνοθέτη, στον σεναριογράφο ή κατά κύριο λόγο στην ερμηνεία του ηθοποιού;
Για να είναι πετυχημένη μια θεατρική παράσταση, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να υπάρχουν και τα τρία αυτά στοιχεία αφού είναι όλα τους βασικά και απαραίτητα. Βέβαια, αν έχεις ένα καταπληκτικό σενάριο και παίζουν κακοί ηθοποιοί, τότε ο κόσμος θα φύγει δυσαρεστημένος, και αυτό θα βγει προς τα έξω…
Τι σε ενδιαφέρει περισσότερο σε αυτή σου τη δουλειά, να λάβεις καλές κριτικές από τον κόσμο ή από τους κριτικούς του θεάτρου;
Η κριτική του κόσμου με ενδιαφέρει περισσότερο γιατί είναι ειλικρινής, αυθόρμητη και αυθεντική. Ενώ η κριτική κάποιων κριτικών θεάτρου είναι πάντα ποιο αυστηρή και ας τους αρέσει η παράσταση, γιατί πιστεύουν ότι μετράει η γνώμη τους περισσότερο. Αυτή είναι η άποψή μου και η γνώμη μου φυσικά!
Πιστεύεις ότι το Υπουργείο Πολιτισμού θα μπορούσε να βοηθήσει περισσότερο το Ελληνικό Θέατρο; Και αν ναι, που πιστεύεις ότι οφείλεται αυτή τη αποστασιοποίηση του;
Πιστεύω ότι λόγω της κρίσης το Υπουργείο Πολιτισμού, αφ’ ενός μεν έκοψε την τιμητική σύνταξη του ηθοποιού και αφ΄ ετέρου περιορίσθηκαν κάποιες καλλιτεχνικές δραστηριότητες για ευνόητους λόγους…
Ποιες κατά την άποψη σου είναι οι διαφορές μεταξύ τού «Εθνικού Θεάτρου» και του «Εμπορικού Θεάτρου»;
Οι διαφορές είναι καθαρά οικονομικές. Όταν συνεργάζεσαι με το «Εθνικό Θέατρο» είναι σίγουρο ότι έχεις το μισθό και τα ένσημά σου. Ενώ το «Εμπορικό Θέατρο» είναι ελεύθερο ως επάγγελμα και κατά συνέπεια, είσαι λιγάκι ανασφαλής ως προς τα οικονομικά σου…
Ο πολιτισμός και η πολιτική είναι δύο διαφορετικές έννοιες. Αν αυτές οι δύο συνάδουν, πιστεύεις ότι θα αναπτυχθεί και πάλι ο πολιτισμός στη χώρα μας, που αποτελεί κατά κοινή ομολογία πηγή πολιτισμού;
Δύσκολη η ερώτησή σου, μα θα σου απαντήσω. Έχουμε μια σπουδαία πατρίδα, με σπουδαίους, καλλιεργημένους ανθρώπους, που όμως αδιαφορούν για αυτή. Αν προσπαθήσουν και συνεργασθούν, πιστεύω πως η Ελλάδα, τόσο στον πολιτισμό, όσο και στην πολιτική θα ξαναγίνει το στολίδι του κόσμου, παρότι πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα…
Πιστεύεις ότι τα «Δ.Η.Π.Ε.Θ.Ε.» είναι πλέον θεσμός του Ελληνικού Θεάτρου;
Τα «Δ.Η.Π.Ε.Θ.Ε.» είναι οργανωμένες παραστάσεις που γίνονται σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος όπου δημιουργείται θεατρική Παιδεία και παράλληλα αναβαθμίζεται και το πολιτιστικό επίπεδο της εκάστοτε πόλης. Καλώς υπάρχουν και οι ηθοποιοί έχουν το βήμα να παρουσιάζουν τη δουλειά τους ανά την Ελλάδα, γιατί πολιτισμός δεν είναι μόνον η Αθήνα…
Θεωρείς ότι το Σωματείο Ηθοποιών στηρίζει πραγματικά τους ηθοποιούς;
Κάποτε η Μελίνα Μερκούρη έκανε το «Τ.Α.Σ.Ε.Η.», πού ήταν το ταμείο των ηθοποιών. Είχαμε δηλαδή Ι.Κ.Α. και έτσι το «Σ.Ε.Η.» ήταν καλυμμένο και εξασφάλιζε τους ηθοποιούς. Τώρα είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα, όπως άλλωστε και σε όλα τα σωματεία.
Τι έχεις να πεις για το «Σπίτι του Ηθοποιού», της Άννας Φόνσου;
Η Άννα είναι σπουδαίος άνθρωπος. Έδωσε όλη της την περιουσία για να ιδρύσει το «Σπίτι του Ηθοποιού» και τα κατάφερε, έτσι όπως το είχε ονειρευθεί. Στηρίζει με αυτό τον τρόπο πολλούς συναδέλφους και φυσικά είναι παράδειγμα προς μίμηση!
