Κούκλα εξωτερικά μα κυρίως στην ψυχή. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που λένε πως η ομορφιά πηγάζει πρωτίστως από μέσα μας. Έξυπνη, ισορροπημένη και πολύ ταλαντούχα αντιστάθηκε σε πολλά εμπόδια, ύψωσε ανάστημα όταν χρειάστηκε, σήκωσε μανίκια και δούλεψε σκληρά για να καταφέρει να εκπληρώσει τα όνειρα και τους στόχους της. Την γνωρίσαμε μέσα από την παρουσία της στο Ράδιο Αρβύλα και ήταν τότε που αποφάσισε πως η υποκριτική είναι για εκείνη μονόδρομος, έφτιαξε βαλίτσα και ξεκίνησε το δικό της μαγικό ταξίδι στην πρωτεύουσα… Απο τότε έχουν αλλάξει πολλά. Κατάφερε να ενσαρκώσει αξιόλογους ρόλους στο θέατρο, γνώρισε μεγάλη επιτυχία μα το μεγαλύτερο της επίτευγμα είναι πως παρέμεινε ο ίδιος γλυκός άνθρωπος που ήταν όταν ξεκίνησε! Με καθαρό βλέμα και αγνή ψυχή η Ευγενία Σαμαρά φέτος μπαίνει καθημερινά στα σπίτια μας μέσα από τη νέα σειρά του Alpha, «Σασμός»…
Συνέντευξη στη Λιάνα Μπουκουβάλα
Γεννήθηκες και μεγάλωσες στη Θεσσαλονίκη. Θα ήθελες κάποια στιγμή να καταφέρνεις να γυρίσεις στα πάτρια εδάφη ή πλέον θεωρείς και την Αθήνα σπίτι σου;
Είναι αυτές οι ερωτήσεις που παρακαλάς η οικογένεια σου να μην αγοράσει το περιοδικό… Χα,χα! Η πραγματική αλήθεια είναι ότι δεν μου έχει γεννηθεί κάποια τέτοια επιθυμία. Ερχόμενη στην Αθήνα, αισθάνθηκα τρομερή οικειότητα με την πόλη από την αρχή. Δεν ένιωσα ποτέ άβολα και σίγουρα σε αυτό βοηθούσε ότι είχα εδώ δικούς μου ανθρώπους. Όχι λοιπόν, δεν σκέφτομαι την επιστροφή μου στα πάτρια εδάφη. Θα ήθελα όμως να μπορέσω γυρίσω Θεσσαλονίκη για κάποιο διάστημα, για να κάνω μια παράσταση, για παράδειγμα. Αυτό ναι, θα το ήθελα πάρα πολύ!
Τι αγαπάς περισσότερο στην Αθήνα και τι αντίστοιχα στη Θεσσαλονίκη;
Στη Θεσσαλονίκη αγαπώ τη θάλασσα, που την βλέπεις τόσο εύκολα απο παντού… Μου λείπει ως εικόνα εδώ, γιατί ζω στο κέντρο της Αθήνας οπότε δεν έχω την τύχη να τη βλέπω συχνά. Στην Αθήνα… Ιερός Βράχος! Αυτό έχω μόνο να σου πω…! Μπορώ να κάθομαι και να κοιτάω την Ακρόπολη ώρες! Είναι απίστευτη η ενέργειά της! Η Πλάκα, το Θησείο, η Ακρόπολη, όλες αυτές οι περιοχές φαντάζουν στα μάτια μου μαγευτικές! Πραγματικά νιώθω τέτοια οικειότητα που λέω «δεν μπορεί πρέπει κάποτε να είχα ζήσει εδώ, σε κάποια άλλη ζωή»!
Ποια ήταν η αφορμή που σε έφερε στην πρωτεύουσα;
Η δουλειά! Σκεφτόμουν αρκετά χρόνια να έρθω, απλά επειδή είμαι ένας βαθιά οργανωτικός και ψυχαναγκαστικός άνθρωπος ήθελα να γίνει τη στιγμή που όλα θα είναι πολύ σωστά, μετρημένα και βολεμένα. Οπότε όταν ήρθε η πρόταση για την πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά, την «Εκδρομή», σκέφτηκα ότι είναι μια καλή στιγμή τώρα να κατέβω στην Αθήνα!
Πως ήταν αλήθεια η πρώτη σου επαγγελματική τηλεοπτική δουλειά;
Πέρασα εκπληκτικά! Η «Εκδρομή» ήταν μια εβδομαδιαία σειρά, οπότε μπόρεσα να δω και πως είναι ένα εβδομαδιαίο γύρισμα! Στη σκηνοθεσία ήταν ο Αλέξανδρος Πανταζούδης, τον οποίο γνώριζα γιατί είχαμε ήδη κάνει και θέατρο μαζί και ένιωθα πολύ οικεία και προστατευμένα. Ζούσαμε για ένα εξάμηνο σε ένα εκπληκτικό μέρος μέσα φύση, σε κάτι σπιτάκια μέσα στο δάσος! Νομίζω δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερο ξεκίνημα. Ολόσωστο από την αρχή μέχρι το τέλος! Ήταν από όλες τις απόψεις μια δουλειά που μου άρεσε πάρα πολύ, ο ρόλος, οι συνεργάτες, το location, όλα!
Το να ασχοληθείς με την υποκριτική ήταν κάτι που πάντα ήθελες και το επεδίωκες ή απλά προέκυψε στην ζωή σου;
Έλεγα από πολύ μικρή ότι θέλω να γίνω ηθοποιός! Και πραγματικά το πίστευα ότι αυτό θα κάνω. Όταν λοιπόν έφτασε η ηλικία Β’, Γ’ Λυκείου, που εκεί πρέπει να πάρεις κάποιες αποφάσεις για το τι πρέπει να κάνεις, λίγο με «παρέσυρε το… ρέμα»! Όλο αυτό το τρίπτυχο από καθηγητές και γονείς που έλεγαν γιατρός, αρχιτέκτονας, δικηγόρος για να έχεις την σιγουριά… με παρέσυρε! Και έτσι, καθώς μου άρεσε η αρχιτεκτονική, σχεδίαζα χρόνια, αλλά μου άρεσε και η διακόσμηση εξωτερικού χώρου, αποφάσισα να μπω στην γεωπονική. Μετά το πρώτο έτος όμως σκεφτόμουν «εγώ τι κάνω εδώ, γιατί δεν ακολουθώ αυτό που θέλω» και πήρα την απόφαση να δώσω εξετάσεις σε μία θεατρική σχολή, πήρα υποτροφία και ξεκίνησα και δουλειά παράλληλα. Φυσικά όμως, πήρα και το πτυχίο της γεωπονίας…!
Υπάρχει μέσα σου ως back up plan αν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα σχεδιάζεις κάποια στιγμή να την… «ξαναπιάσεις» ή αποτελεί για σένα πλέον παρελθόν;
Όχι… Αλλά έχω πολύ μεγάλη αγάπη στα φυτά, είναι ένα όνειρο μου να έχω ένα σπίτι με αυλή. Φαντάσου τώρα που μένω σε διαμέρισμα έχω κοντά στις 60 γλάστρες εξωτερικού και εσωτερικού χώρου. Τους μιλάω, γενικά τα λατρεύω τα φυτά πάρα πολύ! Θα ήθελα λοιπόν να φτιάξω ένα κήπο για μένα, να έχω ιδανικά τα δικά μου οπωροκηπευτικά… αλλά μέχρι εκεί!
Έχεις αποφοιτήσει και από την Ανώτερη Δραματική Σχολή Ανδρέας Βουτσινάς. Πιστεύεις ότι ένας καλός ηθοποιός πρέπει οπωσδήποτε να έχει παρακολουθήσει μαθήματα σε σχολή ή η εμπειρία που αποκτάς δουλεύοντας είναι το σημαντικότερο εφόδιο;
Κοίτα, αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση… Έχουμε δει ανθρώπους που δεν έχουν σπουδάσει το αντικείμενο και είναι υπερταλαντούχοι. Νομίζω ότι το ιδανικό είναι να υπάρχει ένας συνδυασμός! Από τη σχολή δεν βγαίνεις έτοιμος σε καμία περίπτωση, απλά σου δίνει κάποια εφόδια, κάποιους τρόπους για να πλησιάσεις, να προσεγγίσεις έναν ρόλο. Σου δίνει διάφορα όπλα να έχεις στη φαρέτρα σου και μετά εσύ χρησιμοποιείς όποιο σε βολεύει και σε βοηθά ανάλογα με την περίπτωση. Παρολ’ αυτά, για μένα το πιο βασικό σε αυτή τη δουλειά, είναι το πόσο διαθέσιμος είσαι και το πόσο σκληρά δουλεύεις. Αυτό είναι που θα σε κάνει να πας ένα βήμα παραπάνω. Πρέπει να ξέρεις τον λόγο που κάνεις αυτό το επάγγελμα και να έχεις όρεξη να δουλέψεις! Βέβαια, από την άλλη, είναι και η άδεια επαγγέλματος που συζητιέται πολύ και το καταλαβαίνω. Είναι ένα ελεύθερο επάγγελμα που μπορεί να μπει ο καθένας. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση και καλό είναι κάθε άνθρωπος να κρίνεται με βάση το αποτέλεσμα της δουλειάς του. Ας μην κρίνουμε τους ανθρώπους προτού δούμε! Γενικά στη ζωή εγώ αυτό το έχω ως φιλοσοφία…
Θυμάσαι πότε ήταν η πρώτη φορά που πάτησες σανίδι;
Φυσικά και θυμάμαι! Ήταν σε πολύ μικρή ηλικία, γιατί είχα την τύχη να είμαι σε ένα σχολείο που είχε θέατρο μέσα, οπότε το σανίδι το πάτησα νωρίς! Επαγγελματικά, όμως ήταν το 2011 σε μια παράσταση με τίτλο «Άλλη μια Ασήμαντη Ιστορία» την οποία εγώ μαζί με ένα φίλο μου τότε, είχαμε σκηνοθετήσει, είχαμε γράψει και παίζαμε. Είχαμε πει πριν βγούμε στη δουλειά να δοκιμάσουμε όλα τα πόστα… (γέλια) Ήταν μία πολύ ωραία εμπειρία και μάλιστα είχε πάει και πάρα πολύ καλά. Κάναμε τα πάντα μόνοι μας ακόμη και την παραγωγή.
Το άγχος που προφανώς είχες τότε, έχει πλέον φύγει ή σε συνοδεύει ακόμη κάθε φορά που ανοίγει η αυλαία;
Εννοείται ότι υπάρχει ακόμα! Το ίδιο άγχος έχω με την πρώτη φορά. Πάντα στις πρεμιέρες πριν βγω να παίξω έχω ταχυκαρδία που είναι στο όριο… πεθαίνω! Χα,χα! Κάθε φορά το ίδιο άγχος, κάθε φορά η ίδια σκέψη. Πάντα το ίδιο συναίσθημα για περίπου ενάμισι λεπτό, μέχρι να πω τις πρώτες ατάκες…
Το χειμώνα που έρχεται θεατρικά θα σε δούμε κάπου;
Μέχρι τον Σεπτέμβρη θα παίζω την Μαντώ Μαυρογένους στην παράσταση
«MANTΩ: la bella Greca» σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη και κείμενο Θεοδώρας Καπράλου. Είναι μία πολύ ωραία δουλειά στην οποία υποδύομαι την Μαντώ και χαίρομαι πολύ. Πρόκειται για μία γυναίκα με συγκλονιστική ιστορία που αξίζει κανείς να μάθει για αυτή και νιώθω πολύ τυχερή που μέσα από αυτή τη δουλειά έμαθα κι εγώ περισσότερα πράγματα για την ζωή της. Μέχρι τον Σεπτέμβριο λοιπόν, που θα είναι ανοιχτά τα ανοιχτά θέατρα, αυτό θα κάνω. Μετά θα δούμε… Να σου πω την αλήθεια, μέχρι πριν την καραντίνα δούλευα 7/7 για περίπου εννιά μήνες. Μετά την καραντίνα, αποφάσισα να μην συνεχίσω να αυτομαστιγόνομαι (γέλια). Θα ήθελα λοιπόν το πρώτο εξάμηνο του χρόνου, να δώσω στον εαυτό μου την δυνατότητα να έχω περισσότερο χρόνο για μένα! Το δεύτερο εξάμηνο όμως…
Ξέρω! Τηλεοπτικά ξεκινάς πολύ δυναμικά με τη νέα σειρά του Alpha “Σασμός”. Πως πρόκυψε αλήθεια;
Με πήραν τηλέφωνο και εννοείται ότι δέχθηκα με μεγάλη χαρά! Με τον Κώστα Κωστόπουλο έχω ξαναδουλέψει όπως και με την παραγωγή του Γιάννη Καράγιαννη και υπάρχει μια αμοιβαία συμπάθεια. Δέχθηκα λοιπόν με πολύ χαρά γιατί είναι μία πραγματικά υπέροχη δουλειά, με πολύ ταλαντούχους συναδέλφους!
Πες μας δυο λόγια για τη σειρά και τον ρόλο σου…
Η σειρά βασίζεται σε μια κρητική βεντέτα ανάμεσα σε δυο οικογένειες που κρατά από παλιά, και που η κατάσταση συνεχίζει να είναι κάπως… έκρυθμη. Η μία οικογένεια αποτελείται από τον Ορφέα Αυγουστίδη, το Δημήτρη Λάλο που είναι αδέλφια και τη μητέρα που υποδύεται η Μαρία Τσομπανάκη, ο πατέρας έχει χαθεί από την βεντέτα και η άλλη οικογένεια αποτελείται από τη Χριστίνα Χειλά – Φαμέλη ως κόρη, τον Κώστα Νικούλη γιο και μητέρα είναι η Μαρία Πρωτόπαπα. Εγώ υποδύομαι τη σύντροφο του Ορφέα Αυγουστίδη και νύφη της Μαρίας Τσομπανάκη, σε μία σχέση όμως που θα περάσει… από 40 κύμματα! Είμαι η Στέλλα, μία Χανιώτισσα, δικηγόρος. Μια γυναίκα πολύ σύγχρονη, πολύ δυναμική και πολύ ερωτευμένη και ευτυχισμένη με τον σύντροφο της. Η Στέλλα έχει άρτιες σχέσεις με την πεθερά της, από την άλλη όμως, η δική της οικογένεια δεν τον θέλει και πολύ τον γαμπρό, γιατί οι γονείς της θέλουν κάτι καλύτερο για την… σπουδαγμένη κόρη τους!
Εντοπίζεις κοινά στοιχεία της Στέλλας με εσένα;
Όταν εργάζεσαι για μία καθημερινή σειρά και υπάρχει πολύς όγκος δουλειάς και να μην υπάρχουν με μία πρώτη ματιά, ψάχνω εγώ η ίδια να βρω κοινά στοιχεία για να δω τι μπορώ δικό μου να βάλω μέσα στον ρόλο. Με την Στέλλα δεν ήταν τόσο δύσκολο, γιατί έχουμε αρκετά κοινά στοιχεία, είναι μια γυναίκα σύγχρονη, με τσαγανό, χαρακτηριστικά που έχω και εγώ, είναι πολύ περήφανη, δεν επιτρέπει στον εαυτό της να φανεί αδύναμη, ένα στοιχείο που μπορώ να το αναγνωρίσω και σε μένα…
Σου έχει συμβεί να οικειοποιηθείς χαρακτηριστικά κάποιου ρόλου; Στοιχεία που ενδεχομένως δεν τα είχες, να αρχίσεις να τα φέρεις έπειτα από μια δουλειά;
Δεν μπορώ να πω ότι έχω συναντήσει πράγματα που μου έχουν γίνει βίωμα, αλλά αυτό που έχω αντιμετωπίσει πάνω από μια φορά είναι να έχω κατανοήσει πράγματα, τα οποία δεν είναι δικά μου. Για παράδειγμα, ένα χαρακτηριστικό που εγώ το έκρινα ως Ευγενία, μπαίνοντας μετά σε έναν ρόλο και εξετάζοντας το είπα «κοίτα να δεις ρε ’σύ πόσο εύκολα μπορείς να έχεις κάνει αυτή την επιλογή στη ζωή σου, αν έχεις μεγαλώσει με έναν συγκεκριμένο τρόπο». Οπότε ψυχοθεραπευτικά με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Επίσης έχω ανακαλύψει πράγματα που κάλυπτα. Μπορεί δηλαδή να έλεγα πως «όχι εγώ δεν έχω κοινό με αυτό τον ρόλο» και να ανακάλυπτα πράγματα που με πείραζαν. Γιατί συνήθως αυτό που μας ενοχλεί είναι αυτό που εμείς οι ίδιοι προσπαθούμε να καλύψουμε, οπότε και από αυτό κάτι κατάλαβα. Είναι πολύ εύκολο μέσα από αυτή την δουλειά, επειδή δεν είσαι εσύ – έχεις αυτή την ευκολία – να ανακαλύπτεις πράγματα για τον εαυτό σου.
Ακούγεσαι πολύ ισορροπημένη. Έχεις κάνει ψυχοθεραπεία;
Φυσικά. Έχω κάνει και συνεχίζω να κάνω. Γενικά είμαι υπερ της άποψης πως αυτή η διαδικασία, δεν έχει τέλος. Είναι για παράδειγμα όπως η γυμναστική. Μπορεί να γυμνάζεσαι όλη σου τη ζωή και να έχεις καταφέρει να χτίσεις ένα πολύ δυνατό οργανισμό και σώμα. Αν όμως, τα παρατήσεις κάποια στιγμή, το πιο πιθανό είναι να σε αφήσει και αυτό…
Η σειρά γυρίζεται σε φυσικό περιβάλλον στην Αθήνα, στην Κρήτη αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα με τις προδιαγραφές μάλιστα μιας κινηματογραφικής ταινίας. Πόσο εύκολο είναι αυτό σε συνδυασμό με τη ρουτίνα της καθημερινότητάς σου;
Μετά από σχεδόν δυο χρόνια εγκλεισμού… πολύ εύκολο! Χα, χα! Είναι πάρα πολύ ωραίο και δεν συμβαίνει και συχνά να μπορείς να ταξιδεύεις τόσο πολύ με την δουλειά σου. Είναι πολύ σημαντικό που η παραγωγή είναι διατεθειμένη να επενδύσει σε μια πάρα πολύ καλή εικόνα και μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια καθημερινή σειρά…
Κορμό της ιστορίας αποτελεί το επιτυχημένο μυθιστόρημα του Σπύρου Πετρουλάκη, «Σασμός». Είναι αυτό κάτι που σε αγχώνει προκειμένου η εικόνα τηλεοπτικά να μπορέσει να ξεπεράσει την εικόνα που δημιουργεί ο αναγνώστης διαβάζοντας το βιβλίο;
Αυτό συμβαίνει πάντα… Στη δική μας περίπτωση, έχει κρατηθεί ο κορμός αλλά έχουν «ανοίξει» οι ιστορίες… Έχουν μπει διάφοροι ρόλοι που θα αναπτυχθούν παραπάνω. Είναι μεγάλη χαρά να έχεις ένα τόσο πετυχημένο βιβλίο, μια τόσο δυνατή και έξυπνη ιστορία να διαχειριστείς. Ο κύριος Πετρουλάκης είναι και ο ίδιος πολύ συχνά στα γυρίσματα μας, οπότε είναι και αυτό πάρα πολύ ευχάριστο!
Ένα σημαντικό μήνυμα που θέλει να περάσει ο σκηνοθέτης, Κώστας Κωστόπουλος, είναι εκείνο της συγχώρεσης. Εσύ είσαι από τους ανθρώπους που συγχωρούν;
Είμαι υπέρ της συγχώρεσης! Όσο μεγαλώνω και κάνω και ’γώ δουλειά με τον εαυτό μου, αντιλαμβάνομαι ότι η δύναμη της συγχώρεσης είναι αδιανόητη και μπορεί να σε πάει σαν άνθρωπο παρακάτω. Καταλαβαίνω ότι η συγχώρεση είναι η ύψιστη δύναμη που μπορεί να δείξει ο άνθρωπος και το μόνο πράγμα που θα τον εξελίξει πραγματικά! Βοηθάει περισσότερο εμάς τους ίδιους να είμαστε καλά, φεύγει από πάνω μας ένα τεράστιο βάρος, ένα καρκίνωμα που κουβαλάμε από την θλίψη και τον θυμό. Είναι τόσο απελευθερωτικό για τον εαυτό μας και τόσο αναζωογονητικό, που θεωρώ πως είμαστε ανόητοι αν δεν το κάνουμε! Όταν συγχωρείς εν τω μεταξύ, δεν χρειάζεται απαραίτητα αυτό τον άνθρωπο να τον ξαναβάλεις στη ζωή σου. Είναι σημαντικό μέσα σου να τον έχεις συγχωρέσει και να ξεπεράσεις τα πράγματα. Μόνο έτσι μπορείς πραγματικά να συνεχίσεις τη ζωή σου…
Πρόκειται για μία σειρά μυθοπλασίας με ανατροπές, έρωτες και πάθη. Θα μπορούσε αλήθεια όντως η Ευγενία να πρωταγωνιστεί σε μία τέτοια έντονη ερωτική ιστορία ή στα προσωπικά της είναι πιο ισορροπημένη αποφεύγοντας τις ακρότητες;
Η αλήθεια είναι ότι είμαι ένας έντονος άνθρωπος σε γενικότερα πλαίσια αλλά αποζητώ πολύ τη συντροφικότητα και την ηρεμία στην προσωπική μου ζωή. Οπότε ακόμη και αν βρισκόμουν σε μία κατάσταση με ένταση, το πιθανότερο είναι πως θα προσπαθούσα πολύ να το ισορροπήσω. Το πολύ έντονο όταν και από μόνος σου είσαι πολύ έντονος άνθρωπος, νομίζω σε τρελαίνει. Όσο μεγαλώνω πια το αποφεύγω το «πρόβλημα», δεν με έλκει. Μου αρέσει η συντροφικότητα, η θαλπωρή και η ασφάλεια και ευτυχώς έχω καταλήξει να ζω χρόνια σε κάτι υγιές!
Τελευταία έχουμε δει πολλές ιστορίες πάθους να καταλήγουν σε στυγερά εγκλήματα με θύματα μάλιστα νέες γυναίκες. Πως νιώθεις αλήθεια με την ανεξέλεγκτη πορεία που δείχνει να ακολουθεί ο κόσμος μας;
Νιώθω θυμό και φόβο… Είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύει ακράδαντα ότι υφίσταται η έννοια της γυναικοκτονίας και δεν έχει προκύψει από κάποια ανάγκη γλωσσολογικής διευκρίνισης. Υφίσταται χρόνια και ο όρος όπως υποστήριξαν κάποιοι επιστήμονες, εγκληματολόγοι. Δεν είπε κανείς ότι δεν είναι ανθρωποκτονία ή δολοφονία, αλλά όταν το κατατάξουμε συγκεκριμένα, μόνον έτσι, μπορούμε να βρούμε πιο εύκολα από που προκύπτει και το πιο βασικό πως μπορούμε να το προλάβουμε, να λειτουργήσουμε δηλαδή με πρόληψη! Να δούμε τι πάει λάθος στην κοινωνία και προκύπτει αυτό. Γιατί η πατριαρχία υπάρχει και πρέπει να εξετάσουμε πως μπορούμε να την κατευνάσουμε. Θεωρητικά βρίσκοντας το πρόβλημα, θα βρούμε και την λύση! Αν κάνουμε ότι δεν υπάρχει το πρόβλημα, δεν θα μπορέσουμε να βρούμε την λύση. Θα συνεχίσουμε να λέμε «Α! Μια ακόμη ανθρωποκτονία!» Σύμφωνα με τη δική μου ματιά, έχουμε περάσει αυτά τα δύο χρόνια εγκλεισμού τα οποία πέρα από τις φοβίες, έχουν ξυπνήσει πράγματα και ένστικτα πιο βαθιά, που πριν με την καθημερινότητα δεν τα λαμβάναμε υπόψιν μας ή τα καλύπταμε καλύτερα. Για μένα όλο αυτό ξεκινάει από το ότι μεγαλώνουμε με ελλιπή παιδεία. Αν η γιαγιά μας δεχόταν κακοποιητικές συμπεριφορές και δεν αντιδρούσε, δεν σημαίνει ότι αυτό είναι κάτι που πρέπει να διαιωνίσουμε. Ούτε πως όταν μία γυναίκα μιλά και έχει αντίθετη άποψη για παράδειγμα από τη δική μας, έχει κάποιος το δικαίωμα να την σπρώξει από τον γκρεμό. Δεν γίνεται να μην αντιλαμβανόμαστε ότι οι γυναίκες αυτή τη στιγμή φοβούνται και με όλα αυτά που ακούγονται θα φοβούνται περισσότερο. Αυτό πρέπει να σταματήσει! Έχουμε πρόβλημα παιδείας, έχουμε πρόβλημα γιατί οι άνθρωποι δεν ασχολούνται με το μέσα τους, είτε αυτό είναι να διαβάσουν είτε αυτό είναι να πάνε σε έναν ψυχοθεραπευτή. Ζούμε ακόμη στην εποχή που ο ψυχοθεραπευτής είναι ταμπού και εκεί μόνο πάει ο τρελός! Όπως καταλαβαίνεις και αυτό είναι πρόβλημα παιδείας. Το κομμάτι των νόμων είναι ελλιπές επίσης και τα ΜΜΕ με τα προγράμματα που προάγουν δεν βοηθούν καθόλου!
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι αρνούνται να φέρουν παιδιά σε έναν κόσμο που αλλάζει ολοένα και προς το χειρότερο. Εσένα ποια η γνώμη σου για το κεφάλαιο παιδί;
Μου φαίνεται παράλληλα και υπεύθυνο όλο αυτό. Θεωρώ εγωιστικό να φέρω ένα παιδί στον κόσμο για να γίνει η δική μου συνέχεια και να εκπληρώσει τα όνειρα που δεν εκπλήρωσα εγώ. Πρέπει να είσαι πολύ συνειδητοποιημένος… Είναι πολύ μεγάλη ευθύνη να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο και γι’ αυτό δεν το βρίσκω παράλογο κάποιοι άνθρωποι να σκέφτονται έτσι. Κρύβω και μια ελπίδα, ότι οι νέοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την ευθύνη. Κάποια στιγμή η μαμά μου, μου έλεγε κάνε ένα παιδί και όταν της είπα ότι δεν έχω χρόνο πως θα το μεγαλώσω μου λέει «εγώ θα σε βοηθήσω, θα στο κρατάω». Δεν είναι έτσι όμως. Όταν θα κάνεις ένα παιδί πρέπει να το μεγαλώσεις εσύ, δεν είναι λύση αυτό.
Εσένα το κεφάλαιο παιδί είναι κάτι που σε ενδιαφέρει;
Είναι κάτι το οποίο υπάρχει στο μυαλό μου, πάντα στριφογυρίζει, υπάρχει όμως και ο φόβος δεν σου κρύβω. Υπάρχει ο φόβος να ανταπεξέλθω, να είμαι σωστή. Να μπορέσω να γεννήσω ένα πλάσμα που να μην το γεμίσω με τις δικές μου ανασφάλειες. Υπάρχουν όλα αυτά που με προβληματίζουν και καλώς υπάρχουν. Δεν ξέρω πότε και αν τελικά θα γίνει, αλλά σίγουρα υπάρχει στη σκέψη μου…
Αλήθεια είναι εύκολο να συνυπάρχεις στην προσωπική σου ζωή με συνάδελφο;
Δεν μπορώ να πω ότι αυτό το είδα ποτέ ως πρόβλημα. Θεωρώ ότι τη σχέση δυο ανθρώπων δεν την ορίζει το κοινό επάγγελμα, οπότε δεν μπορεί και να είναι πρόβλημα. Έχει να κάνει με τους ανθρώπους, αν τα βρίσκουν τα βρίσκουν. Είτε κάνουν την ίδια δουλειά, είτε κάνουν διαφορετική δουλειά, θα βρουν τον τρόπο και την ισορροπία τους. Ίσα- ίσα, εμένα έχει πολλά να μου προσφέρει αυτή η συνθήκη, θα με συμβουλέψει, θα μιλήσουμε για την δουλειά μας, θα καταλάβει ο ένας τον άλλο, θα είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος γιατί και ο άλλος είναι μέσα σε αυτό, τα έχει ζήσει. Γλιτώνεις από το να εξηγείς πως είναι το επάγγελμα, τα δύσκολα ωράρια που έχουμε.
Έχεις πολύ δυναμική παρουσία στα social media. Βοηθούν απλά στην περαιτέρω προβολή της δουλειάς σου ή λειτουργούν ως ένα σημαντικό επιπλέον βοήθημα οικονομικά;
Για εμένα κυρίως αποτελεί ένα οικονομικό βοήθημα και δεν μπορώ να πω ότι είναι και άσχημο. Παλαιότερα υπήρχε η διαφήμιση στην τηλεόραση τώρα είναι και τα social. Σε εμάς τους ηθοποιούς λοιπόν, που το επάγγελμα μπορεί να είναι ασταθές οικονομικά, είναι ένα πολύ βοηθητικό έσοδο. Από την άλλη τα social media είναι και ένα Mέσο για να με μάθει περισσότερο ο κόσμος, να μάθει τις δουλειές που κάνω. Είναι ένα καλό Μέσο διαφήμισης της δουλειάς μου. Όσον αφορά στο κομμάτι της προσωπικής μου ζωής, δεν μπορώ να πω ότι θα κάτσω να μοιραστώ πολλά πράγματα για μένα. Πολύ επιλεκτικά θα έλεγα.
Όσον αφορά στον αέναο αγώνα για την πετυχημένη λήψη και την τέλεια φωτογραφία που τις περισσότερες φορές είναι μάλιστα και αποτέλεσμα φίλτρου; Μήπως τελικά μέσα από όλη αυτή την ιστορία δημιουργούνται λανθασμένα πρότυπα ομορφιάς; Και παράλληλα, μήπως έχουμε όλοι μας υπερεκτιμήσει την «εικόνα»;
Είναι ένα σύνδρομο της εποχής αυτό… Εγώ να σου πω την αλήθεια προσπαθώ να αντιστέκομαι. Μου αρέσει το καλαίσθητο, θα βγάλω μια φωτογραφία και θα κοιτάξω τα χρώματα, θέλω να είναι μια προσεγμένη φωτογραφία, θα κοιτάξω πολύ το κάδρο μου αλλά δεν θα με απασχολήσει να δω αν εκεί φαίνεται λίγο να έχω κοιλίτσα. Επίσης αν δω κάτι που δεν μου αρέσει μάλλον πρέπει να κάνω κάτι για να το διορθώσω πραγματικά και όχι να βάλω φίλτρο, ας πούμε για να το καλύψω. Το αποτέλεσμα με όλη αυτή την ιστορία είναι πως στο τέλος θα είμαστε όλες ίδιες! Χα,χα! Ίδια μάτια, ίδια μύτη… Δεν θέλω να μπω σε αυτό το παιχνίδι και ευτυχώς υπάρχουν ακόμα αρκετοί άνθρωποι που αντιστέκονται σε αυτά!
Νιώθεις γεμάτη με όσα έχεις σήμερα ή ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων που αναζητούν συνεχώς και το κάτι περισσότερο;
Δεν νομίζω ότι το ένα αναιρεί το άλλο. Νιώθω γεμάτη, νιώθω ευτυχισμένη και ανυπομονώ για την συνέχεια!
Πως οραματίζεσαι το μέλλον σου μακροπρόθεσμα;
Ευτυχισμένη, ανάμεσα σε ανθρώπους που με αγαπούν και τους αγαπώ! Αυτό μου αρκεί. Ηρεμία, ευτυχία και φως!
