Καλώς ορίσατε στον κόσμο του γέλιου, της χαράς και του παραμυθιού!
«Ο Ποδάρας και η Αθηνά» είναι μία ιστορία που μιλά για τη διαφορετικότητα, την αυτοεκτίμηση, τη φιλία, τη γενναιότητα, την εξυπνάδα και την καλοσύνη. Μια φανταστική ιστορία με χιούμορ και ανατροπές που μέσα από την περιπέτεια των ηρώων της μιλά στον αναγνώστη για όλα τα σημαντικά της ζωής των παιδιών. Η Ελένη Κωνσταντινίδου, μας συστήνεται μέσα από μία ιστορία γεμάτη χιούμορ και ανατροπές, ένα παραμύθι για την αληθινή έννοια του θάρρους, τη διαφορετικότητα, την αυτοεκτίµηση και τη φιλία, σε έναν κόσμο φανταστικά… φανταστικό!
Πώς γεννιέται, όμως, μία μικρή ιστορία, πώς ένα παιδί θα μάθει να αγαπάει το βιβλίο, τι προσφέρει στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του; Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα εξηγεί με τον δικό της μαγικό τρόπο η συγγραφέας σε μία κουβέντα γεμάτη παραμυθένια χρυσόσκονη…
Συνέντευξη στη Λιάνα Μπουκουβάλα
Τι ήθελες να γίνεις όταν ήσουν μικρή;
Στην αρχή ήθελα να γίνω αθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής, αλλά δεν με πήραν επειδή ήμουν ψηλή. Μετά σκέφτηκα να γίνω δασκάλα, αλλά ανησυχούσα μήπως όταν μεγαλώσω δεν αντέχω τη φασαρία. Δικηγόρος δεν θέλησα να γίνω ποτέ. Μου το πρότειναν επίμονα φίλοι και συγγενείς, αλλά κάτι μου έλεγε πως δεν αρκούσε το γεγονός ότι μιλούσα πολύ για να τα καταφέρω… Τελικά, κατάλαβα τι πραγματικά ήθελα ένα καλοκαίρι, μπροστά στην τελευταία σελίδα ενός βιβλίου. Ό,τι διάβαζα και με άγγιζε, θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ. Ζήλευα αφόρητα τους συγγραφείς των παιδικών βιβλίων μου και μέσα στο μυαλό μου έκανα τις λέξεις τους δικές μου. Παρόλα αυτά έγινα ιδιαιτέρα γραμματέας και κατόπιν δημοσιογράφος.
Ποιο είναι -διαχρονικά- το αγαπημένο σου βιβλίο;
Ό,τι και αν διαβάσω, όσο και αν μου αρέσει, ποτέ δεν ξεχνώ τα δύο πρώτα βιβλία που άγγιξαν το συναίσθημα και τη σκέψη μου. Αυτά ήταν «Τ’ αυγουστιάτικο φεγγάρι» της Βούλας Μάστορη και το «Ζητείται ελπίς» του Αντώνη Σαμαράκη. Ίσως να είναι και θέμα τόπου και χρόνου, αλλά οι ιστορίες τους και ο τρόπος γραφής τους, στην ηλικία που τα διάβασα, με συγκλόνισαν. Τα έχω διαβάσει ξανά και ως ενήλικη και ακόμη μιλούν το ίδιο δυνατά στην καρδιά μου. Εύχομαι με το βιβλίο μου, να μιλήσω και εγώ στην καρδιά κάποιου παιδιού.
Πώς θα σύστηνες τον εαυτό σου σε ένα παιδί;
Θα του έλεγα «Γεια σου. Είμαι η Ελένη και κάποιες φορές βαριέμαι αφόρητα τους μεγάλους. Είμαι μαμά ενός κοριτσιού και λατρεύω να γράφω ιστορίες για παιδιά». Πέρα από αυτό, δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο. Αν θελήσει να μάθει κάτι παραπάνω για μένα θα το ρωτήσει το ίδιο. Και τότε σίγουρα θα ξεκινήσει μια πολύ ωραία και καθόλου βαρετή συζήτηση.
Τι ήταν αυτό που σε παρακίνησε να ασχοληθείς με τη συγγραφή παιδικού βιβλίου;
Σε πρώτο επίπεδο η αγάπη μου για τις λέξεις και τις ιστορίες. Σε δεύτερο, η ανάγκη να είμαι ο εαυτός μου και να δώσω μια ευκαιρία στο παιδί που ονειρευόταν να γίνει συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Τι νόημα έχει να ονειρεύεσαι κάτι αν δεν τολμήσεις ποτέ μετρήσεις να τις δυνάμεις σου σε αυτό;
Ποιο είναι το όνειρο και ποιος ο στόχος για τη συγγραφή του βιβλίου σου, «Ο Ποδάρας και η Αθηνά»;
Θα ήθελα οι αναγνώστες μου να περάσουν τόσο καλά με την ιστορία μου, ώστε να θέλουν να τη διαβάσουν από την αρχή αμέσως μόλις την τελειώσουν. Να ανυπομονούν να πιάσουν στα χέρια τους και άλλα βιβλία. Ιδανικά, θα ήθελα να βρουν στην ιστορία μου ένα κομμάτι του εαυτού τους και ίσως μια απάντηση στα ερωτηματικά τους ή τροφή για σκέψη.
Πόσο δύσκολο είναι να γράφεις ένα παιδικό βιβλίο σε σχέση με τα βιβλία για ενήλικες;
Δεν έχω γράψει ακόμη βιβλίο για ενήλικες για να μπορώ να συγκρίνω, αλλά μπορώ να σου πω πως, όταν θέλεις ένα άρτιο αποτέλεσμα, χρειάζεται αρκετή δουλειά. Η κάθε λέξη μετράει. Μία λάθος αρκεί για να πάρουν τα παιδιά μηνύματα που εσύ δεν σκέφτηκες ποτέ όταν την έγραφες. Ο παιδικός νους λειτουργεί διαφορετικά από του ενήλικα. Η ιστορία σου πρέπει να έχει να πει κάτι σε μια εποχή που τα παιδιά βομβαρδίζονται από σενάρια και εικόνες. Επίσης, οι διάλογοι και το χιούμορ σου πρέπει να μιλάνε τη γλώσσα τους ή -αν θες- να τους συστήνουν μια γλώσσα αρκετά ενδιαφέρουσα ώστε να συνεχίσουν να διαβάζουν.
Από πού αντλείς έμπνευση;
Δεν ξέρω. Είναι σαν να υπάρχει ένα κουτάκι με ιστορίες θαμμένο στο μυαλό μου που «ενεργοποιείται» και ανοίγει απροειδοποίητα με μια λέξη, με μια εικόνα. Και τότε τσουπ! Πετάγεται από μέσα η ιδέα για μια ιστορία. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται συνειδητά και με πολλή σκέψη. Σίγουρα πάντως βοηθά πολύ να έχεις επαφή με παιδιά και να μιλάς μαζί τους, να τα ακούς.
Με βάση ποια κριτήρια πρέπει ο γονιός να επιλέγει, κατά τη γνώμη σου, βιβλία για το παιδί του;
Μία αγαπημένη βόλτα με την κόρη μου είναι αυτή στο βιβλιοπωλείο. Εκεί, μπορεί πάρει στα χέρια της και να ξεφυλλίσει ό,τι πιστεύει πως την ενδιαφέρει. Ανάμεσα όμως σε αυτά που θα διαλέξει, θα της προτείνω και εγώ κάτι. Αυτό το «κάτι» θέλω να είναι πρώτα απ’ όλα καλογραμμένο και να την πηγαίνει σε διαφορετικά μονοπάτια από αυτά που ήδη ξέρει. Να μην μένει στα ίδια. Να εξελίσσει τη σκέψη της. Ποτέ όμως δεν την πιέζω. Το πιο σημαντικό είναι να μάθει να αγαπάει τα βιβλία.
Έχει το παιδικό βιβλίο μέλλον στην εποχή των ηλεκτρονικών παιχνιδιών;
Εμείς μαθαίνουμε τον κόσμο στα παιδιά μας. Αν τους γνωρίσουμε το βιβλίο από νωρίς και -κυρίως- αν μας βλέπουν και εμάς να διαβάζουμε, πιστεύω πως ο σπόρος της ανάγνωσης πιάνει τόπο. Όχι μόνο για την παιδική ηλικία αλλά για όλη τους τη ζωή. Δεν τρέφομαι με αυταπάτες, ο κόσμος αλλάζει. Υπάρχει όμως χώρος και για το βιβλίο. Το έχουμε μεγάλη ανάγκη. Όλοι μας.
Θα υπάρξει και επόμενο βιβλίο;
Ναι, από τις εκδόσεις Πατάκη και αυτό. Κάτι τελείως διαφορετικό από το πρώτο, αλλά εξίσου αγαπημένο μου.
