Γιατί αργεί ο «πρίγκιπας» της ζωής μας; Η Ελένη Αυφαντή μιλά για τα πιο «πονεμένα» ζητήματα της εποχής μας, τις σχέσεις και τη συντροφικότητα…
Θυμάμαι τη γιαγιά μου, όταν ήμουν μικρή, να μου λέει παραμύθια για πρίγκιπες, άσπρα άλογα, κοπέλες με όμορφα φορέματα και γοβάκια. Κάθε φορά φανταζόμουν και μια αλλιώτικη εξέλιξη της ιστορίας. Μεγαλώνοντας πέρασαν από μπροστά μου διάφορες εκδοχές των παραμυθιών, άλλες πικάντικες, άλλες στενόχωρες, άλλες ευχάριστες, μα όλες διδακτικές.
Περπατούσα πάντα μέσα στο δάσος, το δικό μου δάσος, της δικής μου καθημερινότητας. Περιμένοντας με αγωνία να εμφανιστεί… Κάποιες φορές εμφανιζόταν ο πρίγκιπας, χωρίς άλογο, άλλοτε ο πρίγκιπας δεν ήταν πρίγκιπας και άλλοτε ήταν ο λύκος.
Και συνέχιζα να περπατώ, ώρες ατέλειωτες, μέσα στους δρόμους, στο γραφείο, στα μπαρ, στα ταξίδια, μονολογώντας, πότε θα έρθει; Γιατί αργεί; Ξαφνικά από το πουθενά, αθόρυβα εμφανίστηκε ο «καλός μου» και χάρηκα που επιτέλους κάποιος με άκουσε και ήρθε.
Συνεπαρμένοι, με χοροπηδητά, πήγαμε στο σπιτάκι του δάσους να χαρούμε την γνωριμία μας. Μετά από λίγο όμως ένοιωσα ότι κάτι δεν πάει καλά, ο πρίγκιπας έβγαζε σιγά-σιγά τη στολή παραλλαγής και εμφανίστηκε η αστραφτερή οδοντοστοιχία του λύκου. Είπα μέσα μου: δεν μπορεί, ήμουν σίγουρη ότι αυτός ήταν ο πρίγκιπάς μου, ο δικός μου πρίγκιπας.
Κάπως έτσι αποφάσισα να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία, αλλά πάλι τα ίδια. Μα πως; Όλα του τα έδωσα, ήταν τόσο… πρίγκιπας όταν τον γνώρισα, τώρα τι έγινε;
Τελικά, με πολύ απογοήτευση, θιγμένο εγωισμό και τραυματισμένη καρδιά, αποφασίζω ότι δεν είναι αυτός ο πρίγκιπάς «μου». Φεύγοντας, πήρα μαζί μου το άδειο καλαθάκι μου, ίσιωσα όπως μπορούσα το τσαλακωμένο μου φόρεμα και τραβώ το δρόμο που πάει… που; Δεν με νοιάζει, δάκρυα κυλούν, συνεχίζω. Μιλάω με τις φίλες μου, που κι αυτές συνάντησαν τον λύκο τους. Συζητήσεις επί συζητήσεων, μέχρι να πειστώ να τολμήσω μια νέα απόπειρα να βγω βόλτα στο δάσος. Μόνο εγώ ξέρω πόσες φορές έχω βγει βόλτα στο δάσος, λέγοντας «είμαι εδώ, γιατί δεν εμφανίζεσαι;»
Και κάποια στιγμή, το κατάλαβα το λάθος. Νόμιζα ότι φορούσα μόνο ένα άσπρο φόρεμα, αλλά στην ουσία φορούσα και ένα κόκκινο σκουφάκι στο κεφάλι μου, τις προσδοκίες μου. Αυτό έβλεπε ο άλλος, και σαν καλό παιδί, φόραγε τη στολή του λύκου και ερχόταν χαμογελαστός, να παίξουμε το έργο της νέας σχέσης. Ποιο έργο όμως ; το έργο μιας ανομολόγητης συμφωνίας που κάναμε μαζί με βάση το «κόκκινο σκουφάκι».
Αποφάσισα να αφήσω λοιπόν στη ντουλάπα, το «κόκκινο σκουφάκι» των προσδοκιών μου, αλλά και το «άσπρο φόρεμα» που ήθελα να δείχνει πόσο καλό κορίτσι είμαι. Φόρεσα ένα κατακόκκινο φόρεμα, ξαναβγήκα βόλτα στο δάσος μου, λαμπερή και αεράτη, δεν ψάχνω κανένα αυτή τη φορά, ούτε λύκο, ούτε πρίγκιπα, απλά νοιώθω έτοιμη και λέω «είμαι εδώ, όταν είσαι έτοιμος, έλα».
Σιωπηλά προσκαλώ τον «καλό μου» να έρθει, χωρίς στολή, ούτε πρίγκιπα, ούτε λύκου. Τώρα είμαι σίγουρη ότι μπορώ να τον δω όπως είναι, να τον εκτιμήσω με όλα τα καλά και όλα τα δύσκολα, να τον αποδεχτώ χωρίς να του φορτώνω την υποχρέωση να εκπληρώσει τις προσδοκίες μου. Τώρα ξέρω ότι θα με ακούσει μέσα στον πιο βαθύ του ύπνο, γιατί αυτό είναι ένα κάλεσμα ελευθερίας και αγάπης που ακούγεται παντού και θα έρθει για να δημιουργήσουμε μαζί τα δικά μας όνειρα, τη δική μας πραγματικότητα.
Δεν ξέρω αν αυτοί έζησαν καλά, εγώ πάντως σίγουρα ζω καλύτερα…
Γυναίκες και άνδρες, όλοι φοράμε το σκουφί των προσδοκιών. Η προσδοκία όμως, δημιουργήθηκε στο παρελθόν, από την τότε γνώση και εμπειρία των πραγμάτων. Όμως, από τότε, εμείς πήγαμε παρακάτω, γιατί αφήσαμε τις παλιές προσδοκίες να καθορίζουν τα θέλω του σήμερα.
Γιατί να έχουμε την προσδοκία να είναι ο άλλος όπως εμείς νομίζουμε ότι πρέπει να είναι και όχι όπως πραγματικά είναι. Γιατί να έχουμε προσδοκία ότι ο άλλος θα εκπληρώσει τα θέλω μας και κυρίως αυτά που ούτε εμείς δεν δίνουμε στον ίδιο μας τον εαυτό.
Αυτά τα βάρη μια σχέση δεν τα αντέχει. Οι σχέσεις χτίζονται, όταν απαλλαχτούμε από κάθε τι που φοράμε για να κρυφτούμε και απλώσουμε τρυφερά το χέρι με πολύ αγάπη και αποδοχή, όταν αφήσουμε στον άλλον όσο χώρο του χρειάζεται για να είναι ο εαυτός του και τίποτα άλλο. Τότε και μόνο τότε, το δάσος μας θα πάρει τα χρώματα και τις ευωδιές της άνοιξης, η σχέση μας θα βρει μέρος για να ανθίσει και εμείς θα χαμογελάμε μαζί στην κάθε μέρα που ξημερώνει.
Η Ελένη Αϋφαντή είναι σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης, εκπαιδευμένη στη Συστημική Ψυχιατρική και τη Διαχείριση Αρνητικών Καταστάσεων στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού προγράμματος που παρέχεται στην Ιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι ειδικευμένη στο Νευρογλωσσικό Προγραμματισμό, ως εκπαιδεύτρια. Είναι πτυχιούχος Διοίκησης Επιχειρήσεων από το Université de La Rochelle της Γαλλίας.
T: 2109650947 Mob: 6937336686 E-mail: [email protected] FB: Eleni Aifanti – Life Coaching Instagram: aifanti
