Στην πατριαρχική κοινωνία που μεγαλώνουμε, δουλεύουμε, κάνουμε σχέσεις, αναπαράγονται καθημερινά στερεότυπα για το γυναικείο φύλο που βασίζονται σε ένα κατάφωρο ψέμα που θέλει τη γυναίκα ευαίσθητη, φοβητσιάρα, ρομαντική, μητέρα και ενίοτε εξαρτημένη από τον άνδρα της. Όμως…guess what; Μόνο έτσι δεν είναι τα πράγματα και όσοι μισογύνηδες επιλέγουν να αναπαραγάγουν αυτή τη ρητορική, εμείς επιλέγουμε να τους γυρνάμε την πλάτη.
Γράφει η Αγγελική Μπαλτσιώτη
Όχι φίλε μου, δεν ζούμε στο Μεσαίωνα για να μου πεις πως το κρανίο μου είναι μικρότερο από τη λεκάνη μου επειδή ο προορισμός της γυναίκας είναι να γίνει μάνα κι όχι έξυπνη – για τους δύσπιστους, υπήρχε αυτή η ρητορική στο Μεσαίωνα-. Κύριε νομοθέτα μου είμαι το ίδιο πολιτικά ενεργή όλες τις ημέρες του μήνα. Το γεγονός πως κάποιες μέρες του μήνα έχω περίοδο δε θα με εμποδίσει να κάνω το καθήκον μου ως πολίτιδα μπροστά στην κάλπη, ούτε θα επηρεάσει την επιλογή μου.
Κύριε εργοδότα μου, δεν είναι ικανότερος, από εμένα, ο Νίκος επειδή -από τύχη- γεννήθηκε άνδρας. Έχω τις ίδιες ικανότητες με αυτόν, βγάζω τον ίδιο όγκο δουλειάς συνεπώς αξίζω και τον ίδιο μισθό. Ο Νίκος όπως και ο κάθε Νίκος πρέπει να πάρει εξίσου άδεια πατρότητας, επειδή δεν είναι μόνο δικό μου το παιδί, ούτε κάποιος άγραφος ή έγγραφος νόμος ορίζει πως μόνο η μάνα είναι ικανή να μεγαλώσει τα παιδιά με συνέπεια να μένει πίσω στη δουλειά της, χωρίς να πληρώνεται και χωρίς να εξελίσσεται.
“Δεν είναι ο προορισμός μιας γυναίκας να γίνει μανούλα”, αυτό το καλοφτιαγμένο στερεότυπο πρέπει να καταργηθεί από παντού. Δε θέλω αγαπημένη μου μητέρα όταν με παίρνεις για χρόνια πολλά, να μου λες “άντε κι με ένα καλό παιδί”. Εξέλιξη και Δημιουργία θέλω να μου εύχεσαι. Γιατί πρέπει να είναι στόχος της ζωής μου να παντρευτώ; Εδώ βέβαια έρχεται να προστεθεί το άλλο εξαιρετικό τσιτάτο πως οι γυναίκες δεν πρέπει να έχουν πολλούς συντρόφους κατά τη διάρκεια της ζωής τους, γιατί αλλιώς θα θεωρούνται “εύκολες”, όμως οι άνδρες για να ωριμάσουν, χρειάζονται εμπειρίες. Αντιλαμβάνεστε το αντιφατικό του πράγματος. Εν έτει 2018 κι ακόμα ποινικοποιούμε τη γυναικεία σεξουαλικότητα θεωρώντας την αμαρτία.
Γνωρίζω καλά πως αν κάποτε κάνω παιδιά δε θα τα μεγαλώσω με μπλε και ροζ όπως είθισται για τα αγοράκια και τα κοριτσάκια αντίστοιχα. Γιατί μπλε και γιατί ροζ; Ποιος καθορίζει ποια είναι τα κοριτσίστικα παιχνίδια και χρώματα; Ποια κανονικότητα μας επιβάλλει να μεγαλώνουμε όπως μεγαλώνουμε; Η ευαισθησία, η ανθρωπιά και όχι το νταηλίκι θα έπρεπε να μας χαρακτηρίζει σαν ανθρώπους και όχι σαν γυναίκες ή άνδρες. Μας μαθαίνουν εμάς τις γυναίκες να είμαστε ευαίσθητες, να μη βρίζουμε, να μη στενοχωρούμε το σύζυγό μας, να μην είμαστε αγοροκόριτσα, να φοράμε χρωματιστά φουστανάκια και μεγαλώνουμε σε αυτό το πλαίσιο καθωσπρεπισμού, το ίδιο με αυτό των αγοριών. Το κεφάλαιο “Είμαστε η κοινωνικοποίησή μας” είναι μεγάλο και απαιτεί χρόνο για να το αναπτύξω.
Χρωστάμε στον εαυτό μας -άνδρες, γυναίκες- να σταματήσουμε να αναπαράγουμε παγιωμένα στερεότυπα για να δικαιολογήσουμε συμπεριφορές που αντιστοιχούν με καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο αναχρονισμός αναφορικά με τη θέση και τη συμπεριφορά της γυναίκας δε συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα και δυστυχώς γίνονται πολύ μικρά βήματα για την εξάλειψη αυτών των φαινομένων.
