Γράφει η Αγγελική Μπαλτσιώτη
Ερχόμενη το πρωί στο γραφείο, μην έχοντας πιει ακόμα καφέ και χαζεύοντας τους ανθρώπους γύρω μου, μπαίνει στο ραδιόφωνο ένα καινούργιο σχετικά τραγούδι που ήρθε να συμπληρώσει τις σκέψεις μου εκείνη τη στιγμή. Πως δε ζούμε την καθημερινότητά μας, είμαστε απλώς θεατές το γεγονότων μέσω μίας οθόνης κινητού.
Τι εννοώ; Ξυπνάμε το πρωί και το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να ανοίξουμε Internet για να δούμε τι συμβαίνει στα social media, ξεχνώντας να πούμε μία καλήμερα, να δώσουμε ένα φιλί στον άνθρωπο που κοιμάται δίπλα μας. Η μέρα συνεχίζει με εμάς κολλημένους επίσης σε μία οθόνη κινητού, προσπαθώντας να χτίσουμε μία ζωή εκεί μέσα, να αναπτύξουμε φιλίες, έρωτες στην οθόνη του κινητού. Διαλέγουμε κινητά με περισσότερη ευλάβεια από ότι διαλέγουμε τους φίλους ή το σύντροφό μας. Σας φαίνεται υπερβολικό αυτό που λέω;
Έχουμε χτίσει μία καθημερινότητα πάνω στα social media, αναρτούμε καθημερινά στιγμές από τη ζωή μας, εκθέτοντάς την σε εκατομμύρια μάτια, μόνο και μόνο για να γεμίσουμε τα κενά ματαιοδοξίας που εμείς έχουμε δημιουργήσει οι ίδιοι στον εαυτό μας. Έχουμε εθιστεί ή ακόμη και εξαρτηθεί από την έκθεση στα social media σε τέτοιο σημείο που το κινητό έχει γίνει η προέκταση του χεριού μας.
Όλα έχουν βρει θέση στο τσίρκο των κοινωνικών δικτύων, αυτό το τεράστιο εν εξελίξει κοινωνιολογικό και ανθρωπολογικό πείραμα: ενημέρωση, εργασία, πολιτική, ακτιβισμός, διαφήμιση, εμπόριο, σεξ, η ίδια η προσωπική ζωή ως καθημερινό δημόσιο θέαμα.
Αν το μέσο είναι το μήνυμα, το μήνυμα είναι σαφές κι ας έχουν «καεί» τόσοι και τόσες (διαπομπεύσεις, διενέξεις, χωρισμοί –οικογενειακοί, φιλικοί, ερωτικοί– αλλά και απολύσεις, συλλήψεις, φυλακίσεις, αυτοκτονίες, χοντρά πράγματα δηλαδή) εξαιτίας μιας λάθος ανάρτησης, ενός λάθος σχολίου, μιας λάθος φωτογραφίας ή βίντεο από το λάθος μέρος. Η κοινωνική, η επαγγελματική, η ερωτική ακόμα ζωή των περισσότερων ανθρώπων που εμπλέκονται στα social media –ειδικά όσων ενηλικιώθηκαν με αυτά– είναι τόσο άρρηκτα δεμένη με την ύπαρξή τους, ώστε αν αύριο, ως διά μαγείας, βάζανε λουκέτο, θα εκτυλίσσονταν σκηνές αποκαλυπτικές.
Δεν έχουμε πάθος, δεν έχουμε ανυπομονησία και προσμονή για τα πιο απλά πράγματα, τα αντιμετωπίζουμε όλα επιφανειακά. Τον πόνο, την αγάπη, τον έρωτα, ακόμη και το θάνατο. Ζώντας βουτηγμένοι στην οθόνη του κινητού μας, δεν αντιλαμβανόμαστε το τι συμβαίνει γύρω μας, το τι αντιμετωπίζει ο άνθρωπος που μένει στο διπλανό σπίτι από το δικό μας. Ακόμη και η διασκέδασή μας έχει χάσει το ουστιαστικό νόημά της. Εστιάζουμε να ντυθούμε όμορφα, να περιποιηθούμε τον εαυτό μας, μόνο και μόνο για να βγουν “επιτυχημένες” οι φωτογραφίες που θα αναρτήσουμε στο facebook ή στο instagram. Ξεχάσαμε να φωτογραφίζουμε τοπία, ανθρώπους, καταστάσεις για την ψυχή μας και φωτογραφίζουμε για τους “φίλους” και τους followers. Εικόνες άνευ νοήματος και περιεχομένου…
Για την ιστορία το τραγούδι λέγεται “Θεατής” από το Μίλτο Πασχαλίδη.
