Ένας μποέμ τύπος με ταξιδιάρικη καρδιά. Ένα παιδί που δαμάζει τα κύματα και που με την ίδια ευκολία αντιμετωπίζει και τα δύσκολα στη ζωή. Ένα παιδί της πόλης, που δε μπορεί όμως, να ζήσει μακριά από τη θάλασσα. Ένας πολίτης του κόσμου. Ένας ωραίος τύπος με ολόλευκο, μεγάλο, αληθινό χαμόγελο. Αυτός είναι ο Γιώργος. Όχι, ότι φανταζόμουν δα και κάτι πολύ διαφορετικό. Οι δυο μας δεν είχε τύχει να γνωριστούμε στο παρελθόν. Ωστόσο εκείνα τα λεπτά που κουβεντιάσαμε στο καμαρίνι του στο Θέατρο Άλσος, όπου και τον συνάντησα λίγο πριν την έναρξη της παράστασης, με έκαναν να νιώθω αλήθεια σα να τον γνωρίζω καιρό. Το σκηνικό όση ώρα κουβεντιάζαμε; Ασύλληπτο! Φιλιά, χαμόγελα και αγκαλιές παντού! Και σας μιλώ σοβαρότατα, χωρίς ίχνος υπερβολής. Το κλίμα πίσω από τη σκηνή στο «Το δικό μας σινεμά» είναι σαν ένα μεγάλο, ζεστό σπίτι! Η Πηνελόπη Πιτσούλη πρώτη και καλύτερη έφτασε στο θέατρο με ένα κατακόκκινο εντυπωσιακότατο φουστάνι!
-«Αγάπη μου», του είπε αγκαλιάζοντάς τον, «σήμερα σου έχω φέρει Ιμάμ για να φας!».
-«Είδες πως τον προσέχουμε;», πρόλαβε να συμπληρώσει η Ελένη Γερασιμίδου ενώ έβαζε το κραγιόν της.
-«Πηνελόπη μου, κούκλα είσαι μέσα στα κόκκινα σήμερα!», της ψιθύρισε ο Γιώργος την ώρα που δίπλα μας πέρασε η Κατερίνα Λέχου και γελώντας μου φώναξε «Μην πιστέψεις λέξη από όσα σου λέει! Άντρας είναι…!» και σκάσαμε όλοι μαζί στα γέλια.
Πότε δεν μου άρεσε η έκθεση σε πολύ κόσμο. Ως δημοσιογράφο ποτέ δεν θα μπορούσα να με φανταστώ μπροστά στο γυαλί. Πόσω δε μάλλον σε μια σκηνή θέατρου. Εκείνα όμως, τα λίγα λεπτά που ήμουν εκεί, ίσως ένα κομμάτι μου να αναθεώρησε. Η δουλειά που γίνεται στην υπερπαραγωγή αυτή των Παπαθανασίου-Ρέππα, γιατί περί υπερπαραγωγής πρόκειται, είναι συγκλονιστική. Όλοι τους μαζί, όσοι εργάζονται μπροστά και πίσω από τη σκηνή, σαν μια μεγάλη παρέα, το απολαμβάνουν στο έπακρον! Και αυτό πιστέψτε με, είναι κάτι που θα καταλάβεις από τα πρώτα κιόλας λεπτά της παράστασης.
Συνέντευξη στη Λιάνα Μπουκουβάλα
Ο Γιώργος και η Γυμναστική Ακαδημία
Ευτυχώς για εμάς, η υποκριτική τον κέρδισε. Το ήξερες όμως, ότι ο Γιώργος Χρανιώτης στα μαθητικά του χρόνια, προοριζόταν για… γυμναστής; Αμέ, αμέ! Καλά διαβάζεις. «Ήθελα όντως να περάσω Γυμναστική Ακαδημία. Δεν τα κατάφερα με την πρώτη. Ούτε με τη δεύτερη. Με την Τρίτη όμως… την έπιασα! Το θέμα είναι, ότι εκείνη την περίοδο εγώ είχα αποφασίσει ότι θέλω να ασχοληθώ με την υποκριτική! Μην με ρωτάς πως και γιατί! Θυμάμαι χαρακτηριστικά περπατούσα στην Πατησίων, πήγαινα στο σπίτι μου συγκεκριμένα, πέρασα από τη σχολή του Διομήδη Φωτιάδη, ανέβηκα πάνω, έκανα κάποιες ερωτήσεις, κατέβηκα κάτω και είχα αποφασίσει πως θα γίνω ηθοποιός. Ίσως και για αυτό δεν με ένοιαξε ποτέ να πάρω πτυχίο… Ωστόσο ήταν ένας ανεπίσημος όρος των γονιών μου το να περάσω στο Πανεπιστήμιο, για να μου πληρώσουν τα δίδακτρα της σχολής. Οπότε έτσι και έγινε!»
Δεν σε τρόμαξε όντας πιτσιρικάς, το πώς θα τα βγάζεις πέρα οικονομικά; Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως το να γίνεις ηθοποιός και να μπορείς να ζεις και από αυτό, δεν είναι εύκολη υπόθεση…
Άρχισα να δουλεύω πολύ νωρίς. Από το πρώτο κιόλας έτος έκανα τηλεόραση, συγκεκριμένα το σίριαλ «Βανίλια Σοκολάτα». Εκείνη την εποχή θυμάμαι, ήθελα πολύ να κάνω τηλεόραση, για να γίνω γνωστός! Δεν με ένοιαζε τόσο το θέατρο. Παρά το γεγονός ότι στο πρώτο μου έτος είδα… 28 παραστάσεις(!). Πήγαινα συνέχεια για να μπορώ να βελτιώνομαι. Κοίτα γενικά, έχω βγάλει χρήματα δεν μπορώ να είμαι αγνώμων, αλλά έχω περάσει και περιόδους δύσκολα. Ο καθένας, ανεξαρτήτως δουλειάς, μπορεί να το βιώσει αυτό. Το θέμα είναι να μπορείς να το διαχειρίζεσαι.
Συγνώμη, δηλαδή, με τη μία δουλειά στην τηλεόραση;
Ναι, ήταν το πρώτο μου casting. Τότε είχα ένα πολύ περίεργο look, με μακριά μαλλιά, σκουλαρίκια και τέτοια, οπότε με πήραν οι άνθρωποι. Χα,χα! Ήμουν πολύ κακός σε αυτό το σίριαλ, αλήθεια! Το ευτύχημα βέβαια, ήταν πως είχαμε έναν πολύ ωραίο σκηνοθέτη, τον Μάξιμο Καρρά, ο οποίος αγαπούσε πολύ τα νέα παιδιά και επίσης εκεί γνώρισα και τον κολλητό μου και μετέπειτα κουμπάρο μου, τον Γιώργο Πυρπασόπουλο. Έχω κάνει ελάχιστες φιλίες μέσα από το χώρο και ο Γιώργος είναι μία από αυτές. Βέβαια, δεν έχουμε ξανασυνεργαστεί από τότε αν και το θέλω πολύ! Έχουμε κάνει πολλά μαζί με το Γιώργο… Αλητείες, ταξίδια, σχέδια, surf… και άλλα τόσα που δεν μπορώ να σου πω! Χαχα!
Μιλάς και δίνεις την εντύπωση ενός ανθρώπου που διψάει για ζωή! Που είναι ερωτευμένος με την ίδια τη ζωή! Από που πηγάζει αυτή η αισιοδοξία;
Καλά ΟΚ, δεν είμαι πάντα τόσο αισιόδοξος, έχω και εγώ και τις μαύρες μου… Απλά είμαι ορμητικός. Τολμάω να ορμάω και στο φως αλλά και στο σκοτάδι μου. Επειδή έχω κάνει ενδελεχή έρευνα και της σκοτεινής πλευράς του χαρακτήρα μου αλλά και της φωτεινής, δεν διστάζω όταν αισθάνομαι ότι πρέπει να βυθιστώ κάπου, να το κάνω. Η μελαγχολία δεν με τρόμαζε ποτέ. Θεωρώ τον εαυτό μου μελαγχολικό άνθρωπο, μα όχι καταθλιπτικό. Εξάλλου, ο Αριστοτέλης έλεγε πως η μελαγχολία είναι παρελκόμενο της ιδιοφυΐας! Χα, χα! Παλαιότερα βέβαια, έχω να σου πω πως ζούσα με την ψευδαίσθηση του «καταραμένου καλλιτέχνη»! Ήταν η περίοδος που πίστευα πως αφού είμαι καλλιτέχνης, μπορώ να ακολουθώ τα βήματα του Ρεμπώ ή του Μποντλέρ και να ζω με αυτό τον τρόπο. Όταν είμαι πεσμένος ψυχολογικά, να βγαίνω έξω, να πίνω και να χορεύω και όταν είμαι καλά και ερωτευμένος, να μην κάνω απολύτως τίποτα, πέρα από το να το απολαμβάνω!
Τα ταξίδια και το surf: Δύο ανυπέρβλητες αγάπες!
Είναι γνωστό πως αγαπάς τα ταξίδια. Ποιο από όσα έχεις κάνει έως σήμερα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου;
Η Βραζιλία μου άρεσε πάρα πολύ, που είχα πάει το 2007 και είχα μείνει τρεις μήνες μόνος μου. Ήταν ένα ταξίδι ζωής πραγματικά, γιατί έζησα μοναδικά μα και επικίνδυνα πράγματα. Η Νικαράγουα, επίσης, η Κόστα Ρίκα, το Σαλβαδόρ, το Μεξικό, η Κούβα -που πήγα πέρυσι με τη γυναίκα μου… Γενικά ολόκληρη η Λατινική Αμερική αποτελεί για μένα αγαπημένο προορισμό. Αν όμως, έπρεπε να επιλέξω δύο χώρες, νομίζω θα ήταν η Βραζιλία και η Ινδία.
Αποκαλείς τον εαυτό σου ταξιδιώτη και όχι τουρίστα. Πως ορίζεις εσύ τη διαφορά;
Έχει δώσει έναν πολύ ωραίο ορισμό για το ταξίδι ο Fernado Pessoa, ότι «το ταξίδι είναι ο ίδιος ο ταξιδιώτης. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που βλέπουμε, είναι αυτό που είμαστε». Για παράδειγμα μπορείς να πας με έναν άνθρωπο ένα ταξίδι και να δείτε ένα παιδί να παίζει κιθάρα στο δρόμο. Εγώ μπορεί να γυρίσω και να πω «κοίτα τον αλήτη, γιατί δεν πάει να κάνει καμιά δουλειά και ζητιανεύει;». Εσύ από την άλλη μπορεί να γοητευθείς και να σκεφθείς «κοίτα τι ωραίος καλλιτέχνης!». Τον κάθε τόπο που επισκέπτομαι, με ενδιαφέρει να τον γνωρίσω. Τον βλέπω σαν να είναι το σπίτι μου, γιατί σπίτι μου είναι ολόκληρος ο κόσμος. Δεν είναι το διαμέρισμά μου στην Ακαδημία Πλάτωνος. Ο τουρίστας από την άλλη, ενδιαφέρεται να καταγράψει, όχι εμπειρίες, αλλά φωτογραφίες στην κάμερά του, ώστε να τις δείξει στους φίλους του. Ο ταξιδιώτης έχει μεγαλύτερη ανάγκη ενδοσκόπησης των πραγμάτων. Ταξιδεύοντας ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και εξελίσσεσαι…
Επόμενος προορισμός που θες κολασμένα να πας;
Δεν έχω κάτι στο μυαλό μου. Γενικά δεν προγραμματίζω… Σκέψου προέκυψε ένα κενό 10 ημερών από τις παραστάσεις και δεν έχω κανονίσει ακόμα τίποτα! Είχα πάει ας πούμε, στην Ινδία και δεν έκανα πριν εμβόλια. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, νομίζω ότι έχω βρει τον τρόπο να προστατεύω τον εαυτό μου από τυχόν κινδύνους. Και μεταξύ μας, δεν πολυτρελαίνομαι και στην ιδέα του να βάζω φάρμακα στον οργανισμό μου χωρίς λόγο…
Το surf αλήθεια, πως προέκυψε;
Ξαφνικά! Το 2007 είχα γνωρίσει στην Βραζιλία ένα ζευγάρι στην παραλία και μου λένε «πάμε να κάνουμε μαθήματα surf, θες να ‘ρθεις;» Ε, και πήγα! Βέβαια, δεν τα κατάφερα με την πρώτη γιατί δεν είναι και κάτι εύκολο. Αργότερα γνώρισα έναν Αυστριακό, τον Λούκας, ο οποίος μου έκανε τα πρώτα σοβαρά μαθήματα μου και από τότε το αγάπησα. Μου είχε πει μάλιστα τότε μία προφητική φράση ότι «όταν κάνεις surf, θα δεις πως θα δυσκολεύεσαι πολύ να ταξιδεύεις σε μέρη που δεν έχουν κύμα». Του απάντησα πως δεν πρόκειται να μου συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά διαψεύστηκα παταγωδώς!
Δείχνεις να μην κολλάς στο να αυτοσαρκάζεσαι. Γενικά νομίζω πως είσαι ένας άνθρωπος με έντονη την αίσθηση του χιούμορ. Πλάκες στους φίλους σου κάνεις; Θυμάσαι κάποια ακραία που έκανες τώρα τελευταία;
Τη Βίκυ Σταυροπούλου αρέσκομαι στο να την τρομάζω συχνά και να καταγράφω τα «κατορθώματά μου» στην κάμερα! (Τα ποστάρω κιόλας! Χαχα!) Το τελευταίο μου «θύμα» είναι η Ελένη Γερασιμίδου που είμαστε μαζί και στην παράσταση, γιατί οι αντιδράσεις της είναι καταπληκτικές! Συνήθως με χαστουκίζει με αγάπη! Γενικά ο αυτοσαρκασμός προκύπτει σαν ανάγκη, επειδή μου αρέσει να πειράζω τον κόσμο! Να υποδεικνύω τα ελαττώματα τους, που άλλες φορές είναι χαριτωμένα και χρήσιμα, και άλλες καταστροφικά…! Για να μπορώ να τους πειράζω λοιπόν, πρέπει να δέχομαι και το πείραγμα ο ίδιος!
Με το συναίσθημα της ντροπής πως τα πας; Τι θα μπορούσε να σου προκαλέσει ντροπή;
Θα σου πω τη φράση που είπα στην γυναίκα μου μόλις τη γνώρισα και μου αποκάλυψε πως είναι ντροπαλή. Της απάντησα λοιπόν, «μην ανησυχείς, η ντροπή είναι το συναίσθημα που θα σώσει το μέλλον της ανθρωπότητας». Δεν είναι δική μου φράση αυτή, αλλά του Αντρέι Ταρκόφσκι. Το αποτύπωμα της ντροπής στο ανθρώπινο δέρμα, το ότι δηλαδή κοκκινίζει, μου φαίνεται αφόρητα γοητευτικό. Ζούμε σε μια εποχή που η ντροπή δυστυχώς, έχει αρνητικό πρόσημο και αυτό είναι κάτι που εγώ δεν το κατανοώ.
Πως συνηθίζεις να διασκεδάζεις στην καθημερινότητα σου;
Μου αρέσει αρκετά να πηγαίνω σινεμά και σε συναυλίες. Τώρα κοίτα, αν τη συναυλία την κάνουμε εμείς (εγώ με τη μπάντα μου, τους «Imitate Your Mother»), τότε πραγματικά απογειώνομαι!
Υποστηρίζεις πως η διασκέδαση είναι γνώση. Τι αποκομίζεις εσύ όταν διασκεδάζεις;
Το έλεγα και σήμερα στους μαθητές μου, (Διδάσκει στο Θέατρο των Αλλαγών) έχουμε υπερεκτιμήσει την έννοια της ψυχαγωγίας και έχουμε υποτιμήσει την έννοια της διασκέδασης. Η διασκέδαση είναι ψυχαγωγική διαδικασία πολλές φορές. Δηλαδή, όταν εγώ είδα το Party με τον Peter Sellers, που δεν είναι μια βαθυστόχαστη ταινία με δύσκολα νοήματα ή αν δεις τα Φιλαράκια για παράδειγμα, το ότι θα γελάσεις, από μόνο του, είναι μια θεραπευτική διαδικασία. Η αγωγή της ψυχής έχει ούτως ή άλλως, θεραπευτικές ιδιότητες.
Με τα social πως τα πας; Πως βλέπεις όλη αυτή τη νέα εποχή μανίας των likes και των posts;
Φροντίζω όταν κάνω ένα post να μην κοιτάξω άμεσα τι ανταπόκριση έχει. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να δω, δεν έχω ειδοποιήσεις στο κινητό μου για να βλέπω ποιος με ακολουθεί και ποιος με ξεακολούθησε. Απλά φροντίζω να συντηρώ τον λογαριασμό μου. Χαίρομαι που έχω Instagram και έκανα τρία post για τις εξορύξεις και συμμετείχα με τον Πυρπασόπουλο, τον Νούσια, την Τόνια Σωτηροπούλου, τον Αλέξανδρο Λογοθέτη και τον Ορφέα Αυγουστίδη. Αυτό είναι χρήσιμο. Αν μπορώ να επηρεάσω μέσω των social media για κάποια πολύ ευαίσθητα-πολιτικά-κοινωνικά-περιβαλλοντικά θέματα χαίρομαι πολύ. Από την άλλη, έχω διαφημίσει και προϊόντα. Επιλεκτικά όμως. Τα χρησιμοποιώ κυρίως για να περάσω μηνύματα που θέλω και για τη δουλειά μου. Αν και θεωρώ ότι ήμουν πιο ευτυχισμένος πριν από αυτά… Υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα που μπορείς να κάνεις για να γεμίζεις τον χρόνο σου… Όπως το να προσφέρεις…
Πόσο εύκολο είναι όμως, να προσφέρει κανείς στις μέρες μας;
Πανεύκολο! Αρκεί απλά να το δοκιμάσεις! Σκέψου μόνο το βλέμμα ας πούμε, ενός άστεγου όταν του προσφέρεις ένα σάντουιτς! Αυτό που θα εισπράξεις, είναι φοβερά τονωτικό! Αυτοί που προσφέρουν ξέρουν πολύ καλά για ποιο πράγμα μιλάω… Όταν επενδύεις στο εμείς, συμβαίνουν εκπληκτικά πράγματα!
Αυτό το «εμείς», υπήρχε πάντα μέσα σου ή αναπτύχθηκε μετά τη συμμετοχή σου στο Survivor;
Καμία σχέση με το Survivor, ήταν πολύ πιο πριν. Μου συνέβη πριν χρόνια σε ένα ταξίδι μου στο Μαρόκο. Ήμουν στην πλατεία Τζεμάα ελ Φνα, στο Μαρακές, που φημίζεται για το πεντανόστιμο και πολύ φθηνό, street food της και ήρθε μία κοπέλα και μου ζήτησε φαγητό. Έβγαλα λοιπόν λίγο ψωμί, της το έβαλα σε μία χαρτοπετσέτα και της το έδωσα. Την ίδια στιγμή σκέφτηκα «πόσο βλάκας είμαι;» και πήρα δύο πιάτα και της τα προσέφερα… Ήταν νομίζω κομβική αυτή η στιγμή για μένα… Είδα μπροστά στα μάτια μου να μεταμορφώνεται ο πιο απελπισμένος- πεινασμένος άνθρωπος στον κόσμο, στον πιο ευτυχισμένο- χαρούμενο! Δεν σταμάτησα να κλαίω σοκαρισμένος για τις επόμενες δύο ώρες… Ίσως γιατί τότε κατάλαβα για πρώτη φορά τι σημαίνει πραγματικά, ένδυα και ανέχεια στον κόσμο..
Μέχρι και το τέλος του Σεπτέμβρη σε συναντάμε στο θέατρο Άλσος στην παράσταση-μιούζικαλ «Το δικό μας Σινεμά». Μίλησε μας γι’ αυτή τη συνεργασία. Πως προέκυψε;
Αρχικά, διάβασα το έργο και μου άρεσε πολύ. Κατά δεύτερον, ο ρόλος που ήθελα να κάνω διαβάζοντάς το, ήταν και ο ρόλος που μου προτάθηκε. Αλλά το πραγματικό «πανηγύρι» ξεκίνησε με την έναρξη των προβών. Εκεί κατάλαβα από τη μία, ότι ο Μιχάλης (Ρέππας) είναι ένα «παιδί» με πολλές γνώσεις, πλημμυρισμένο από πάθος για το θέατρο και με αστείρευτη ενέργεια, και από την άλλη ο Θανάσης (Παπαθανασίου) μια ήρεμη δύναμη, που όταν αποφασίσει να μιλήσει, έχει πάντα να σου πει, κάτι πολύ χρήσιμο. Είναι συνάμα μια δουλειά με εξαιρετικούς συνεργάτες, γιατί είναι όλοι τους κορυφαίοι και έμπειροι ηθοποιοί, μουσικοί και χορευτές, οπότε φυσικά και είπα με μεγάλη μου χαρά, το «ναι»! Το να συμμετέχεις σε μία παράσταση «γεγονός», δε σου συμβαίνει κάθε μέρα…
Στην παράσταση συμμετέχει και η γυναίκα σου ως χορεύτρια. Πως είναι να δουλεύετε μαζί;
Ναι! Πράγματι η Γεωργία είναι χορεύτρια και συμμετέχει στην παράσταση και εκείνη, με αυτή της την ιδιότητα. Είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε και ναι, τολμώ πλέον να πω, πως είμαι φαν του επαγγελματισμού και της ακτινοβολίας της!
Πέρυσι παντρευτήκατε σε ένα γάμο party και από ότι είδαμε το ζήσατε στο απόλυτο! Τι ήταν αυτό που σε έκανε να πεις «αυτή είναι η γυναίκα της ζωής μου»;
Το είπα πολύ γρήγορα. Σχεδόν με το που την είδα. Είπα «Ωχ», όχι «Αχ» το ανακουφιστικό, ήταν «ωχ», μπλέξαμε! Κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι αυτή είναι η γυναίκα μου! Και σκέψου ότι περνούσα μία φάση που μόνο αυτό δεν ήθελα! Έλεγα θέλω να είμαι μόνος μου, συνειδητά, μα δεν με άφησε αυτό το γεγονός, γιατί ξαφνικά… ήρθε!
Οι σχέσεις των ζευγαριών είναι δύσκολες ή τελικά εμείς δυσκολεύουμε τόσο πολύ τα πράγματα;
Η συγκατοίκηση είναι λίγο δύσκολη. Ξέρεις ότι δεν μπορεί ο καθένας να έχει τον χώρο του, εκτός και αν έχεις ένα σπίτι 400 τ.μ.! Συνυπολόγισε ότι εγώ επειδή ήμουν και χρόνια εργένης, είχα συνηθίσει να μένω με τον εαυτό μου… Αλλά ΟΚ, αυτό αφορά στο πρακτικό κομμάτι και μεταξύ μας, είναι το λιγότερο, μπροστά στην όλη την ομορφιά που έχει η ζωή μου με τη Γεωργία…
Στην ευχή «Άντε και καλούς απογόνους», πως απαντάς; Είναι κάτι που θες ή όχι ακόμα;
Ναι αμέ! Τα παιδιά είναι μια πολύ ωραία υπόθεση και πολύ δύσκολη συνάμα, και όταν έρχονται οφείλεις να τα αγκαλιάζεις!
Ο Γιώργος και η πολιτική
Πρόσφατα είδαμε και την «πολιτική» σου πλευρά, αφού στις εκλογές ήσουν υποψήφιος με το ΜέΡΑ25. Πες μας δυο λόγια για αυτή σου την απόφαση…
Βρήκα έναν άνθρωπο και ένα κίνημα, που με πείθει ότι είναι ένα ανθρωπιστικό όχημα, το οποίο θα επιτρέψει στους ανθρώπους, Έλληνες και υπόλοιπους Ευρωπαίους, μια καλύτερη ζωή. Όλο αυτό για μένα, ξεκίνησε εντελώς τυχαία, με ένα post κατά των εξορύξεων που είχα κάνει. Λίγες μέρες μετά άκουσα τον Βαρουφάκη στην τηλεόραση να μιλά και διέκρινα σύμπνοια οικολογικών απόψεων. Ακριβώς την επόμενη ακούγοντάς τον ζωντανά σε μία προεκλογική του ομιλία, διαπίστωσα ότι με αφορούσαν πάρα πολύ οι θέσεις του για το Μεταναστευτικό, για τα Κόκκινα Δάνεια, τις Συντάξεις, την Πράσινη Ανάπτυξη, την Αναδιάρθρωση του Χρέους, τον τερματισμό της λιτότητας, κοντολογίς το τέλος της διαιώνισης της χρεοδουλοπαροικίας, της οποίας είμαστε θύματα όλοι οι Έλληνες. Μετά γνωριστήκαμε, ήπιαμε καφέ οι τρεις μας, εγώ, αυτός και η Δανάη Στράτου, η σύζυγός του, και μου έγινε επίσημα η πρόταση να κατέβω ως υποψήφιος βουλευτής με το «Μέρα 25» σε μία από τις «δυσκολότερες» περιφέρεις στην Αττική, τη Δυτική Αττική, στις εκλογές. Παρότι τερμάτισα πρώτος σε ψήφους στο κόμμα, δεν καταφέραμε να βγάλουμε έδρα. Το σίγουρο είναι ότι ενώ ποτέ στη ζωή μου δεν επιχείρησα να ακολουθήσω μία πολιτική καριέρα, θέλω πολύ να φανώ χρήσιμος σε αυτό τον τόπο και θα συνεχίσω να στηρίζω την παράταξη αυτή έμπρακτα. Αυτή τη στιγμή, είμαστε σε μια πολύ ειδική περίοδο της ιστορίας, αφού θα πρέπει μέχρι το 2060 να είμαστε υποτελείς. Το μόνο που μας μένει είναι να σηκώσουμε το ανάστημα μας ψηλά και να απαιτήσουμε όρους διαβίωσης και όχι επιβίωσης, από την Ευρωπαϊκή Τρόικα.
Σε τι ελπίζεις με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο τιμόνι της κυβέρνησης;
Σε τίποτα… Κάθε μνημόνιο τρώει και από μία κυβέρνηση και αυτό θα συμβεί και τώρα.
Ποια τα επαγγελματικά σου σχέδια για το χειμώνα; Υπάρχει κάτι ανακοινώσιμο;
Ναι αμέ! Θα είμαι μαζί με τη Θεοδώρα Τζήμου στο πολυσυζητημένο έργο του Αυστριακού Άρτουρ Σνίτσλερ «Reigen-Δέκα διάλογοι για το Σεξ» σε σκηνοθεσία και μετάφραση της Αλίκης Δανέζη Knutsen, που έγινε γνωστό στην Ελλάδα με τον τίτλο «Το Γαϊτανάκι του Έρωτα». Η πρεμιέρα είναι προγραμματισμένη για τις 16 Οκτωβρίου. Πρόκειται για ένα έργο για το σεξ και τις ανθρώπινες και κοινωνικές σχέσεις που αλλάζουν μορφή, μέσα από τις ιστορίες δέκα ζευγαριών. Όλους τους ρόλους τους υποδυόμαστε εμείς οι δύο μέσα από ένα παιχνίδι μεταμορφώσεων και συνεχών εναλλαγών.
Χωρίς Δεύτερη Σκέψη…
Αγαπημένος καλοκαιρινός προορισμός
Τήνος
Αγαπημένη «εξάρτηση» που αρνείσαι να κόψεις
5 τσιγάρα τη μέρα
Τραγούδι που σιγοτραγουδάς τελευταία
Γέλα μου και ας είναι ψέμα, έλα γέλα μου…
Αγαπημένη πρωινή συνήθεια
Ελληνικός καφές!
Τελευταίο πράγμα που κάνεις πριν κοιμηθείς
Κρυφοπροσεύχομαι!
Τι σε κάνει ευτυχισμένο;
Η ζωή μου!
Μηχανή ή ποδήλατο;
Και τα δύο!
Surf ή skate;
Surf!
Η πιο όμορφη ανάμνηση των παιδικών σου χρόνων;
Η μυρωδιά του κοτόπουλου με πατάτες στο φούρνο της γιαγιάς μου, από τη χαραμάδα του ασανσέρ, ενώ ανέβαινα σπίτι της!
