Η ιστορία του κούρδου-ιρανού πρόσφυγα Behrouz Boochani ξεκίνησε πριν 5 χρόνια, όταν αναζήτησε άσυλο στην Αυστραλία. Εκείνη την χρονιά, η τότε κυβέρνηση, με σκοπό τον εμποδισμό των όλο και περισσότερων αναζητήσεων ασύλου διά θαλάσσης, πήρε την απόφαση να απαγορεύσει την είσοδο σε όλους τους πρόσφυγες και να τους μεταφέρει στα απομακρυσμένα κέντρα κράτησης προσφύγων στο νησί Μανούς της Παπούα Νέα Γουινέα και στο Ναουρού.
Εκεί, ο Boochani έγινε μάρτυρας και βίωσε ο ίδιος μία σειρά τραυματικών γεγονότων, όπως εξεγέρσεις, δολοφονίες, θανάτους, αυτοτραυματισμούς, απόπειρες αυτοκτονίας, επιθέσεις στρατιωτών της PNG (αμυντικές δυνάμεις της Παπούα Νέα Γουινέα), αλλά και το 23ήμερο, κατά το οποίο οι «κρατούμενοι» του Μανούς αρνήθηκαν την μεταφορά τους σε άλλες πιο επικίνδυνες εγκαταστάσεις και κατά το οποίο ο ίδιος συνελήφθη. Για να καταφέρει να μείνει ο εαυτός του μέσα σε αυτό το σύστημα, το οποίο κατά τον ίδιο είναι σχεδιασμένο για να εξαλείψει κάθε ταυτότητα και να εξισώσει τους ανθρώπους με αριθμούς, ο Boochani ξεκίνησε να λειτουργεί ως πηγή για δημοσιογράφους και να αρθρογραφεί ο ίδιος, ενώ δημιούργησε και μία ταινία για τα όσα συμβαίνουν στο κέντρο κράτησης του Μανούς.
Το επόμενο βήμα του στα παραπάνω ήταν η συγγραφή του αυτοβιογραφικού βιβλίου “No Friend But The Mountains” (Κανένας Φίλος Πέρα από τα Βουνά: Γράφοντας από τη φυλακή της Μανούς) η οποία διήρκησε πέντε χρόνια και έγινε με την σταδιακή παράδοση των σελίδων του είτε από εφαρμογές, όπως το Whatsapp, είτε μέσω του διερμηνέα του, Moones Mansoubi. Ο λόγος που επέλεξε αυτή την ανορθόδοξη πρακτική ήταν η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους φύλακες και τις αρχές, αφού, όπως σημειώνει, δεν ήταν λίγες οι φορές που εισέβαλαν στα δωμάτια τους και τους πήραν προσωπικά τους αντικείμενα, ενώ κατά τη διάρκεια εξεγέρσεων των Φεβρουάριο του 2014 όλοι οι πρόσφυγες έχασαν ό,τι περιουσία είχαν μαζί τους.
Σε συνέντευξη που έδωσε, μέσω γραπτών μηνυμάτων, στην The Guardian της Αυστραλίας, εξηγεί τι τον ώθησε να γράψει το βιβλίο: «Για ένα μεγάλο διάστημα προσπάθησα να περιγράψω την κατάσταση στο Μανούς, να περιγράψω την ζωή στη φυλακή Μανούς, αλλά νομίζω ότι η δημοσιογραφική γλώσσα δεν έχει το εύρος, ώστε να περιγράψει αυτή τη ζωή, ούτε τα δεινά, ούτε το πώς το σύστημα λειτουργεί εδώ. Δούλεψα αυτό το βιβλίο για πέντε χρόνια. Σκέφτηκα ότι ο καλύτερος τρόπος να εκφράσω την σκέψη μου και να πω την ιστορία της φυλακής Μανούς και τις ιστορίες του νησιού Μανούς – και του Ναουρού επίσης – είναι γράφοντας ένα βιβλίο».
Σήμερα, η ίδια χώρα που τον έστειλε εκεί και του απαγόρευσε την είσοδο στο έδαφος της τον βραβεύει για αυτό το βιβλίο, με το «Πρωθυπουργικό Λογοτεχνικό Βραβείο Victorian» της κατηγορίας μη μυθοπλασίας. Ερωτώμενος για το πώς αισθάνεται για την βράβευση του, ο Boochani αναφέρθηκε σε ένα «παράδοξο συναίσθημα» και σχολίασε ότι, αν και ο στόχος του δεν ήταν το βραβείο, ελπίζει ότι αυτό θα κάνει κάποιους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν την κατάσταση στο Μανούς και το Ναουρού και να βάλουν ένα τέλος σε αυτήν την «βάρβαρη πολιτική», που το αυστραλιανό κράτος έχει ορίσει για τους πρόσφυγες. «Το γεγονός ότι ένας αιτών άσυλο, που βρίσκεται σε απομακρυσμένη κράτηση, κέρδισε ένα τόσο μεγάλο βραβείο, μάλλον προκαλεί τεράστια ντροπή στην αυστραλιανή κυβέρνηση», υπογράμμισε κλείνοντας.
