Όπως κάθε μέρα, έτσι και σήμερα, τον πρωινό μου καφέ συνόδευαν τα νέα της ημέρας. Μουντά, στενάχωρα, μα όπως και να το κάνεις, αυτά είναι! Σε μία προσπάθεια, λοιπόν, να τα παραγκωνίσω για αργότερα, σκέφτομαι «ας ανεβάσω μια καλημέρα!». Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό, είμαι αρκετά ενεργή στα social media μου – κυρίως στο instagram, κι αυτό γιατί στις μέρες που ζούμε η δια ζώσης επικοινωνία είναι δύσκολη. Μιας που είμαι ον πολύ κοινωνικό λοιπόν, στην καραντίνα το διαδίκτυο μου κρατά καλή συντροφιά. Μιλώ με φίλους, βλέπω τα νέα τους, γνωρίζω καινούριους, ξέρετε… επικοινωνώ!
Ε, σε μία από αυτές τις φωτογραφίες που λέτε, κάνω και zoom και τι να δω; Φίλτρα φίλοι μου, φίλτρα. Μια κυρία πανέμορφη και κούκλα κατά τα λοιπά, μιας και τυγχάνει να την γνωρίζω προσωπικά, τίγκα στο φίλτρο. Και όταν λέμε φίλτρα, δεν εννοούμε εκείνα που ίσως προσθέτουν λίγο ρουζάκι και μπορεί να κρύβουν και το σπυράκι που έβγαλες. Μιλάμε για πολλά φίλτρα. Τόσα που και εγώ, παρότι την ξέρω, δυσκολεύτηκα να την αναγνωρίσω! Πριν προλάβετε να κρίνετε μαζί μου, μισό λεπτό!
Τόσο χρειάστηκε και σε μένα για να σκεφτώ πως «ποια είμαι εγώ που την κρίνω από τη στιγμή που συχνά πυκνά και εγώ τα χρησιμοποιώ»; Εντάξει ίσως σε λιγότερο βαθμό, ΟΚ, μα η ανάγκη επιβεβαίωσης που έχουμε όλες και όλοι, δεν είναι η ίδια; Η πως αλλιώς πιστεύετε εσείς ότι μπορεί να ονομασθεί το γεγονός πως οι περισσότεροι αλλάζουμε την εικόνα μας με εκείνη που για κάποιο λόγο στην πραγματικότητα θα θέλαμε να έχουμε; Αμυγδαλωτά μάτια, τεράστιες βλεφαρίδες, απόλυτα συμμετρικό πρόσωπο, χειλάκια πετροκέρασο και μάγουλα βερίκοκο. Επ! Και για να μην παρεξηγηθώ, η νέα αυτή «μάστιγα» εμφανίζεται και σε άνδρες όχι μόνο σε γυναίκες. Πως άραγε λέγεται το γεγονός ότι έχουμε όλοι μας υιοθετήσει πρότυπα περιοδικών και θέλουμε να δείχνουμε νέες Ζιζέλ, Κιμ Καρντάσιαν κτλ. Αψεγάδιαστες, κέρινες σχεδόν, με κανένα ψεγάδι ατέλειας. Και κάπου εκεί ανάμεσα σε σκόρπιες σκέψεις, πέφτω πάνω στην ανάρτηση της Ελεονόρας Μελέτη περί ναρκισσισμού.
Για την ακρίβεια μεταξύ άλλων γράφει:
«Ναρκισσισμός. Αρρωστημένος, ψυχοπαθολογικός έρωτας για τον εαυτό του. Από εκεί ξεκινά όλη αυτή η ανάγκη κάποιου να μειώσει τον άλλον με κάθε και όποιο τρόπο. Κατά βάθος είναι φουκαράς. Ξέρει ότι υστερεί και υποφέρει». Αποτελούν άραγε οι μέρες μας ιδανικό έδαφος για να ανθίσουν αυτές οι συμπεριφορές μιας και μέσα από το διαδίκτυο μπορεί πλέον ο καθένας να παρουσιάζεται όχι όπως πραγματικά είναι αλλά όπως θα ήθελε να είναι; Χτίζουμε άραγε εικόνες, περσόνες και ψεύτικους εαυτούς, τους οποίους συνεχίζουμε όμως, ίσως και ασυναίσθητα, να κουβαλάμε μαζί μας στην πραγματική μας ζωή, προκειμένου να ικανοποιήσουμε τον ναρκισσισμό μας; Και αν ναι, τι κοινωνικό αντίκτυπο έχει αυτό;
Και συνεχίζει:
«Τρέφεται από τον θαυμασμό των άλλων και συνήθως τον κερδίζει γιατί πολλοί τον έχουν ψηλά, ακριβώς γιατί έχει μια ψεύτικη γοητεία, που αν δεν τους μυρίζεσαι από μακριά, μπορεί και να σε συνεπάρει». Πείτε μου αλήθεια πόσα άτομα κάνατε εικόνα τα λίγα αυτά δευτερόλεπτα που χρειάστηκαν για να διαβάσετε τις παραπάνω σειρές; Πόση ψευτιά και υποβασταζόμενη σε δεκανίκια γοητεία, συναντάμε εκεί έξω καθημερινά; Ανθρώπους με «τέλειες» ζωές, «τέλειες» δουλειές, «τέλειο» κοινωνικό περίγυρο, «τέλεια» εξωτερική εμφάνιση που σα να σε μαγεύουν με την τόση τελειότητά τους τελικά, αφού καταφέρνουν να μας κάνουν να ζούμε τις ζωές μας, στη σκιά τους; Και πώς να μη σε συνεπάρει δηλαδή ένας άνθρωπος που δείχνει να τα έχει όλα τόσο υπέροχα τακτοποιημένα στη ζωή του, την ώρα που εσύ βουλιάζεις όλο και περισσότερο στο χάος της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας. Για τη δουλειά σου που είναι χάλια, για τα λεφτά που δεν σου φτάνουν, για τους φίλους σου που σε πρόδωσαν, για το στήθος σου που χαλάρωσε και πέφτει ή για τις ρυτίδες που μοιάζουν πλέον με σωστές λεωφόρους στο μέτωπό σου.
«Το κακό του πρόσωπο θα το δεις όταν πλήττεται το συμφέρον του και βέβαια όταν αρνηθείς να παίξεις το παιχνίδι του. Υπάρχουν παντού, όχι μόνο στο θέατρο. Η βία τους μπορεί να μην είναι σωματική, αλλά είναι εξίσου ισοπεδωτική για την ψυχή, ακριβώς επειδή ο ναρκισσισμός είναι χειριστικός. Έχει έναν μαγικό τρόπο να σε κάνει να νιώθεις υπεύθυνος για όλα, μα πάνω από όλα σε κάνει να αμφισβητήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, από το πόσο έντεχνα ή διεισδυτικά σε μειώνει και σε ταπεινώνει. Συνήθως έχουν αυλικούς για να παίρνουν δόσεις θαυμασμού, όποτε το χρειάζονται», γράφει και είναι λες και χτύπησε φλέβα χρυσού! Το τέλειο αυτό περιτύλιγμα τέτοιων ανθρώπων πράγματι, πολλές φορές έκανε και εμένα να νιώσω «λίγη», αδύναμη. Όχι αρκετή. Και πολύ σωστά αναφέρεται παραπάνω, αυτοί οι άνθρωποι δεν συναντώνται μόνο στο θέατρο ή τον αθλητισμό. Μπορείς να τους δεις παντού. Διακρίνονται σε όλους τους κοινωνικούς ή επαγγελματικούς κύκλους. Μπορεί να είναι ο εργοδότης σου, ο σύντροφός σου ή ο φίλους σου. Έχουν την ιδιότητα να γελούν δυνατά, να λένε «μεγάλα λόγια», αρέσκονται σε κομπλιμέντα, δείχνουν να πατούν γερά στα πόδια τους, φαντάζουν αξιοθαύμαστα δυναμικοί. Όλα αυτά φυσικά, ώσπου να αρνηθείς να παίξεις το παιχνίδι τους. Ώσπου εσύ να πεις το πρώτο «όχι» ή το πρώτο «διαφωνώ». Ώσπου να καταφέρεις κάποια στιγμή, σε κάποια «κρίση διαύγειας» να δεις πέρα από την ψευτιά τους και να καταφέρεις να υψώσεις ανάστημα. Τότε ως δια μαγείας η… μαγεία τους χάνεται! Ο «βασιλιάς» πέφτει από το θρόνο και μένει εκτεθειμένος στη γύμνια του.
Δεν ξέρω αν κι εγώ η ίδια θα τα καταφέρω, αλλά θα πρότεινα να ξεκινήσουμε να ζούμε όλοι μας λιγάκι πιο… αληθινά. Ένα βήμα τη φορά και ίσως σύντομα καταφέρουμε να βγούμε στο «ξέφωτο». Μακριά από ανθρώπους χειριστικούς ή νάρκισσους. Μακριά από εκείνους που χτίζουν «ψεύτικες γοητείες», βασιζόμενοι σε ψευτιές! Αγαπήστε πρώτα τη δική σας αλήθεια και έπειτα ίσως είναι ευκολότερο να τη διακρίνετε και γύρω σας. Ας σταματήσουμε να εκθειάζουμε όλους αυτούς τους «φουκαράδες» που κυκλοφορούν εκεί έξω και ας τους αφήσουμε να παίζουν με τα ψυχολογικά τους μόνοι τους σε μια γωνιά.
Αρχής γενομένης από εμένα… αρχίζει ξεσκαρτάρισμα, μέσα – έξω!
Καλό μήνα!
