Το 1959, τα Ηνωμένα Έθνη υιοθέτησαν τη Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Παιδιού που περιλαμβάνει 10 αρχές. Οι αρχές αυτές αποτέλεσαν τον κεντρικό άξονα που βασίστηκε η σύνταξη της Σύμβασης για τα δικαιώματα του Παιδιού το 1989, μια διεθνής συνθήκη με 54 άρθρα. Έκτοτε, η 20η Νοεμβρίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού και κάθε χρόνο έρχεται να υπενθυμίσει για το αυτονόητο δικαίωμα των παιδιών στην παιδεία, στην ειρήνη, στην ισοτιμία, στην ελευθερία λόγου και έκφρασης.
Κι όμως τρεις σχεδόν δεκαετίες μετά, τα παιδιά συνεχίζουν να ζουν σε όλο τον κόσμο κάτω από συνθήκες έντονης αδικίας και ανισότητας. Η φτώχεια και η πείνα, οι πόλεμοι, οι φυσικές καταστροφές, ο κοινωνικός αποκλεισμός, και οι μαζικές μετακινήσεις προσφύγων και μεταναστών, να βρίσκονται στην κορυφή της λίστας της κοινωνικής τους πραγματικότητας. Απέναντι σε αυτά τα κοινωνικά φαινόμενα οφείλουμε να πάρουμε θέση και να αντιτάξουμε την ελεύθερη έκφραση, τη συνεργασία, τη δημιουργικότητα, τη φαντασία και το σεβασμό στη διαφορετικότητα.
Μερικά από τα δικαιώματα που έχουν καθιερωθεί για τα παιδιά και πρέπει ΟΛΑ τα παιδιά να απολαμβάνουν είναι τα εξής:
Δικαίωμα να ζει σε μία κοινωνία που προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Δικαίωμα στην ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση.
Δικαίωμα να ζει σε ένα κόσμο που σέβεται και προστατεύει το ανθρώπινο περιβάλλον.
Συγκεντρώσαμε μερικούς τίτλους βιβλίων που οφείλουν να υπάρχουν σε κάθε παιδική βιβλιοθήκη και φυσικά κάθε γονέας να διαβάσει μαζί με τα “τερατάκια” του.
- Ένας καλύτερος κόσμος: τα δικαιώματα του παιδιού – Εκδόσεις Παπαδόπουλος
Δέκα σημαντικοί εικονογράφοι, αντλώντας έμπνευση από τη Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Παιδιού, ανέλαβαν να απεικονίσουν, καθένα από τα άρθρα της, διαμορφώνοντας μια πολύχρωμη Διακήρυξη με μοναδική αισθητική. - Το μαγικό μολύβι της Μαλάλα: Όταν η Μαλάλα ήταν μικρή παρακολουθούσε στην τηλεόραση μια σειρά με ένα αγόρι που με ένα μαγικό μολύβι μπορούσε να κάνει ό,τι είχε ονειρευτεί. Και κάθε βράδυ ονειρευόταν όλα αυτά που θα έκανε αν και εκείνη είχε ένα μαγικό μολύβι – θα άνοιγε σχολείο για να φοιτούν δωρεάν τα παιδιά, θα έκανε τους ανθρώπους ευτυχισμένους, θα σχεδίαζε όμορφα φορέματα για τη μαμά της, θα έφτιαχνε μια μπάλα για τα αδέλφια της…αλλά αυτό δε γινόταν. Αλλά δεν το έβαλε κάτω. Ακόμα και όταν οι Ταλιμπάν απαγόρευσαν στα κορίτσια να πάνε σχολείο, ακόμα και όταν αποπειράθηκαν να τη δολοφονήσουν μέσα στο σχολικό λεωφορείο, εκείνη δεν το έβαλε κάτω. Αυτή είναι δική της ξεχωριστή ιστορία.
- Μελάκ, μόνος: Ο Μελάκ. Ένα αγόρι. Μια χώρα. Πόλεμος. Το ταξίδι. Ο φόβος. Η ελπίδα. Οι ιστορίες. Τα όνειρα. Η Αργυρώ Πιπίνη έγραψε μια ιστορία με ποιητικότητα και υποβλητικότητα που χωράει πολλές ιστορίες – φαίνεται απλή, ίσως γιατί παραμένει αναλλοίωτη στον χρόνο. Ο Αχιλλέας Ραζής της έδωσε τα ζώντα χρώματα και το σχήμα που της αρμόζει – αναλλοίωτα κι αυτά. Εμείς απλώς τα αναγνωρίζουμε πιο εύκολα γιατί βλέπουμε σε αυτά το Χαλέπι, τη Λέσβο, την Αθήνα 2016.
- Η χώρα με τους παράξενους ανθρώπους
Ένα αντιρατσιστικό παραμύθι, που καταπιάνεται με δύσκολα θέματα όπως η ξενοφοβία, η μετανάστευση, και γενικότερα το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Η ζωή του γινόταν κάθε μέρα όλο και πιο δύσκολη. Από τη δουλειά του τον έδιωξαν γιατί ήταν διαφορετικός. Από τα μαγαζιά τον έδιωχναν γιατί ήταν διαφορετικός. Στις συγκοινωνίες δεν τον δέχονταν γιατί ήταν διαφορετικός. Οι φίλοι του έπαψαν να τον κάνουν παρέα γιατί ντρέπονταν που ήταν διαφορετικός. Κι αυτός ρωτούσε τον εαυτό του: Τώρα πρόσεξαν ότι είμαι διαφορετικός; Πρέπει να γίνω ένας ίδιος μες στους ίδιους;
