Τελικά ο έρωτας όντως πονάει; Όποιος ερωτεύεται υποφέρει ή μήπως εμείς ερωτευόμαστε λάθος άτομα; Ουφ! Και το θέμα αυτό είναι ανεξάντλητο!
Μια κουβέντα με τις φίλες μου χθες το απόγευμα ήταν η αφορμή για αυτές μου τις σκέψεις μιας και ούτε λίγο ούτε πολύ, συνειδητοποίησα πως πράγματι υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως αν δεν ταλαιπωρηθείς, αν δεν πονέσεις, αν δεν έχεις υποφέρει, δεν έχεις ερωτευθεί πραγματικά. Όλο λάθος!
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή να ξεκαθαρίσω, ούτε τη «δασκάλα» παριστάνω, ούτε σκοπεύω να κουνήσω το δάχτυλο σε κανέναν. Ο καθένας από εμάς ξέρει πρώτος τι είναι καλό για τον εαυτό του. Εγώ απλά μέσα από τις δικές μου εμπειρίες θα καταγράψω τις σκέψεις μου.
Όλοι λοιπόν, λάθος!
Για χρόνια πίστευα ότι ο έρωτας για να είναι έντονος, παθιασμένος και δυνατός πρέπει να σε κάνει να υποφέρεις με κάποιον τρόπο. Να είναι λιγάκι «άρρωστος». Εμμονικός. Σαν τρένο που εκτροχιάζεται. Σαν αμάξι που τρέχει με χίλια σε τοίχο.
Μπαρούφες!
Είμαστε οι επιλογές μας. Εμείς οι ίδιοι ορίζουμε τον έρωτα που θέλουμε να ζήσουμε. Και πιστέψτε με, μπορεί να είναι έντονος, παθιασμένος, γλυκός, ανιδιοτελής, τρυφερός, ρομαντικός, ουσιαστικός, ολοκληρωτικός και χωρίς τσακωμούς, τερτίπια, ζήλιες, μπινελίκια και ακρότητες.
Και τότε, όταν το έχεις καταφέρει αυτό, όσα ζεις είναι τόσο ευχάριστα μοναδικά που απλά αναρωτιέσαι γιατί ταλαιπωρούσες τον εαυτό σου τόσα χρόνια…
