Ένα από τα δύσκολα που καλείται να κάνει ένας δημοσιογράφος είναι οι αποχαιρετισμοί. Τα τελευταία αντίο και οι ευχές για καλή αντάμωση. Από μικρή τα απευχόμουν και προσπαθούσα πάντοτε διακαώς να τις αποφύγω. Να που τώρα όμως, ρε παιδιά, έφυγε ο Τάκης… Ο Τάκαρος όπως τον αποκαλούσαν. Ο άνθρωπος αυτός με το «Α» πάντα κεφαλαίο και με την ψυχή του να στάζει μέλι. Ένας αληθινός εραστής της ζωής, που ήρθε, έζησε παθιασμένα και έφυγε νωρίς, μα «αντρίκια».
Τον Τάκη τον γνώρισα το Νοέμβρη του 2015. Δεν ήμασταν ποτέ κολλητοί, για την ακρίβεια ούτε καν φίλοι. Κάναμε μαζί μία από τις πρώτες μου συνεντεύξεις για το SUGAR και για χρόνια κράταγα μέσα μου, την ντομπροσύνη του και την ευθύτητα στο βλέμμα του.
Εραστής του ονείρου, μπεσαλής από κούνια, άντρας με τα όλα του. Και αυτό το απέδειξε ως το τελευταίο λεπτό. Πάλεψε σαν άντρας με την αρρώστια, την κοίταξε κατάματα και τη χαστούκιζε για χρόνια με όλο του το είναι. Και σήμερα, μπορεί ο Τάκης να μην είναι πλέον εδώ, να μας φτιάξει τη μέρα με τις διαδικτυακές του μουσικές, να μας βάλει στο τριπάκι να ακούσουμε Μπεν Γουέμπστερ για καληνύχτα, ο Τάκης όμως, με την ψυχάρα του, κέρδισε τις καρδιές μας. Και εγώ, και εσύ, και ακόμη τόσοι εκεί έξω, θα τον κουβαλάμε μέσα μας για πάντα.
Και αν έφτιαξε βαλίτσες και πήρε το δρόμο του για τον «Κήπο του Θεού», εμείς μένουμε εδώ, πίσω, να πίνουμε ένα ποτήρι στην υγειά του, κάθε φορά που θα τον βλέπουμε ως Μπαλούρδο στη «Λούφα και Παραλλαγή» του Περράκη, ως Ανδρέα στη «Γλυκιά συμμορία» του Νικολαΐδη. Και όχι μόνο…
Και επειδή μου είχε πει, πόσο πολύ αγαπά την ποίηση, τούτο εδώ, για σένα Τάκη…
«Πιστεύω σε μια χημική ένωση Πατέρα Παντοκράτορα
Πιστεύω σε μια ηλεκτρική εκκένωση Άγιο Πνεύμα
Πιστεύω σ’ έναν Γιο Μονογενή που βγήκε από το σπέρμα
Πιστεύω σε μια φυσική εξέλιξη Μητέρα Αειπαρθένα
Πιστεύω σε μιαν Εκκλησία διακόπτρια του φωτός
Και σε δώδεκα απόστολους του Έρωτα
Πιστεύω σ’ ένα Εσταυρωμένο δέντρο
και σε μιαν αρχική ουσία Π
Πιστεύω σ’ έναν άγνωστο παράγοντα
Που γεννάει την περιέργεια
πιστεύω σ’ ένα πονηρό και σ’ ένα αθώο πνεύμα
Πιστεύω σε μιαν ωραία γυναίκα
Που θα με κάνει ευτυχισμένο
Πιστεύω στη μεγάλη δύναμη της φαντασίας
Που μπορεί στην κόλαση να δει έναν παράδεισο
Στο καθετί που βλέπω που ακούω που μαντεύω που αγαπώ
Πιστεύω
Πιστεύω σ’ έναν άνθρωπο αποφυλακισμένο
Απ’ τα δεσμά της σκέψης του του φόβου του το αυγό
Άγιος ελεύθερος στον Αιώνα τον Άπαντα»
Νάνος Βαλαωρίτης
Ακολουθεί η συνέντευξη ατόφια, έτσι όπως είχε τότε αυτή δημοσιευθεί για το τεύχος 6 του Sugar Free Press, που κυκλοφόρησε το Νοέμβρη του 2015. Η συνάντηση μας έγινε στον στον Πειραιά. Απόγευμα Τρίτης, κάπου εκεί στα στενά της Σωτήρος. Σε ένα τραπεζάκι σχεδόν στη μέση του δρόμου με τον κόσμο να πέφτει πάνω μας κάθε φορά που προσπαθεί να διασχίσει το σημείο. Όλοι τους, με ένα κινητό στο χέρι.
-«Πολύ τεχνολογία…», του λέω.
-«Ε και; Είδες εσύ με όλα αυτά να έγινε και τίποτα καλύτερο; Βρήκανε νερό λέει στον Άρη… Εδώ ρε παιδιά, ακόμα δεν έχουμε νερό στην Αίγινα, τι λέτε τώρα…», απαντά.
Ο καφές του σκέτος, και τα τσιγάρα του στριφτά. Σε πλήρη αναστάτωση πάνω στο τραπέζι, με εκείνον συνεχώς να τα αναζητεί.
«Εντάξει κέρδισα πολλά από την διαφήμιση της Wind. Τι να λέμε τώρα. Και αγάπη από τον κόσμο και αναγνωσιμότητα και φράγκα. Μου είχαν προτείνει πολλές φορές διαφημιστικά απλά αυτό το έκανα γιατί το γούσταρα. Το αντιμετώπισα σαν ρόλο όχι σαν διαφήμιση. Δηλαδή να βγω εγώ τώρα με ένα σαλαμάκι… Δεν έχει ουσία. Αλλά ταυτόχρονα το έκανα και γιατί γούσταρα τον Πρόεδρο. Ο τύπος δεν είναι politically correct. Η προσωπικότητά του αναφέρεται σε όλα τα λαμόγια. Και πρώτα απ’ όλα στους πολιτικούς», λέει και προσθέτει «Μου έχουν προτείνει και εμένα να μπω σε ψηφοδέλτιο αν και δεν δέχθηκα. Όχι ότι δεν έχω πολιτική σκέψη απλά δεν είναι κάτι που θα ήθελα να εκφράσω γενικότερα κατεβαίνοντας σε εκλογές. Για να ασχοληθώ με κάτι θα πρέπει να βρω κάτι που να με αντιπροσωπεύει πολύ και αυτή τη στιγμή κάτι τέτοιο δεν υπάρχει, παρότι δεν σου κρύβω ότι στις τελευταίες εκλογές ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ. Εγώ αυτή την Ευρώπη δεν την γουστάρω και δεν την θέλω».
Ο τύπος είναι χαλαρός. Και αλέγρος. Δεν μασάει από δηθενιλίκια και ότι έχει να πει θα στο πει κατάμουτρα. Καλό ή κακό. Μεγαλωμένος στον Πειραιά έζησε από νωρίς τα δύσκολα αλλά δεν μάσησε. «Γεννήθηκα στην Αίγινα αλλά γύρω στα 12-13 μου ήρθα στον Πειραιά. Έμενε η γιαγιά μου εδώ- καψούρα και τρελή αδυναμία, δυστυχώς πέθανε νωρίς». Μεγάλωσε φυσιολογικά σε μία οικογένεια που παρότι δεν ήταν συντεταγμένη και παρότι πέρασαν δύσκολες στιγμές κυρίως οικονομικά δεν ήταν ρημαγμένη. «Με μία αίσθηση αδιαφορίας θα μπορούσε κανείς να πει, την οποία και εγώ εκμεταλλεύτηκα προκειμένου να την κάνω», δηλώνει. Έχει μία μεγαλύτερη αδερφή με την οποία παρά το γεγονός ότι έφυγε νωρίς από την οικογενειακή θαλπωρή διατηρεί άριστες σχέσεις. «Είναι μεγαλύτερη από εμένα αλλά κρύβει τα χρόνια της! Γυναίκα είναι όμως και τη συγχωρώ…», λέει γελώντας.
Υδροχόος στο ζώδιο. Εγώ δεν πολυασχολούμαι για να είμαι ειλικρινής, οπότε δεν καταλαβαίνω και πολλά για τον χαρακτήρα του από αυτό. Τα μάτια. Αυτά συνήθως τα λένε όλα. «Η αίσθηση του λιμανιού του Πειραιά, αυτό που μου έδινε η αλμύρα της θάλασσας στον αέρα έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Παρότι είχα πολύ την αίσθηση του φέυγα, η εικόνα της θάλασσας στο μυαλό μου, με έκανε πάντα να επιστρέφω εδώ».
Επάγγελμα ηθοποιός: Ποια τα πρώτα ερεθίσματα;
Δεν αποτελεί την κλασσική περίπτωση ηθοποιού που δηλώνει πως πάντα ήταν αυτό που ήθελε να κάνει. Πως έπαιζε σε θεατρικές παραστάσεις στο δημοτικό και ονειρευόταν από πιτσιρίκος τον εαυτό του πάνω στο σανίδι. «Πειραματίστηκα αρχικά στη μουσική. Ευτυχώς κατάλαβα νωρίς ότι δεν έχω κανένα ταλέντο εκεί και τα παράτησα. Η μουσική όμως, μου άνοιξε δρόμους σκέψης. Άρχισα να διαβάζω περισσότερο, να παρακολουθώ κινηματογράφο και θέατρο. Ο Πειραιάς θυμάμαι είχε τότε 7-8 θεατρικές αίθουσες και πηγαίναμε συνέχεια σε 2 και 3 προβολές κάθε μέρα τα απογεύματα», δηλώνει και συνεχίζει γελώντας, «ε, εκεί αποφάσισα ότι θέλω να γίνω σκηνοθέτης! Έβαλα μαϊμούδες στο κεφάλι μου και εκεί γύρω στα 17-18, γνωρίζοντας ότι αυτό είναι δύσκολο να γίνει στην Ελλάδα, έφυγα για έξω. Αμερική και Λονδίνο. Στο Λονδίνο μάλιστα κατάφερα να πάρω και υποτροφία, αλλά τα πράγματα ήταν ζόρικα οικονομικά». Μιλώντας για εκείνα τα χρόνια δεν διακρίνεις ούτε λεπτό τα δύσκολα που βίωσε στο βλέμμα του. Δεν έχει κανένα παράπονο και κανένα απωθημένο. «Έχω κάνει πολλές δουλειές. Δεν μάσαγα από κούραση. Οικοδομή, ξυλουργικά, ότι μπορείς να φανταστείς. Και τέλος φυσικά μπάρμαν, και μάλιστα σε ένα μπαρ εδώ στον Πειραιά. Ήταν καλά τα λεφτά αλλά… πολύ ξενύχτι. Εκεί κάπου άρχισα να κάνω και τις πρώτες μου δουλειές ως ηθοποιός και τα παράτησα».
Πρώτη απόπειρα για εξετάσεις
«Δεν είχα κανέναν καημό ντε και καλά να δώσω εξετάσεις και να περάσω σε σχολή για να θεωρήσω τον εαυτό μου επιτυχημένο. Απλά έκατσε. Έτσι στο άσχετο ένα πρωί, ζήτησα την ύλη και έδωσα εξετάσεις σε 6 σχολές και πέρασα στις 5, ανάμεσα στις οποίες και το Εθνικό. Όπου εκεί και αποφάσισα να πάω μίας και ήταν δωρεάν. Σκέψου ότι τότε έδωσαν 700 άτομα και πήραν μόνο 25!», δηλώνει και γυαλίζουν τα μάτια του. «Εκεί, είπα «ώπα φίλε, κάτι έχεις. Κυνήγα το».
Πρώτη δουλειά ως ηθοποιός
Δεν θα μπορούσε παρά μόνο γλυκά να θυμάται την «Γλυκιά Συμμορία». Την πρώτη ταινία που συμμετείχε. «Τυχαία ένας σκηνοθέτης είδε την φωτογραφία μου και έτσι μπήκα στην «Γλυκιά Συμμορία», μια ταινία σταθμός για μένα αφού εκτός από πρώτη μου, θεωρώ ότι είναι μία από τις πιο σημαντικές δουλειές που έχω κάνει. Αυτός ο σκηνοθέτης λοιπόν, ήταν ο Νίκος Νικολαΐδης. Ένας εξαίρετος σκηνοθέτης και άνθρωπος με τον οποίο εκτός από τις πολλές δουλειές που κάναμε μαζί, αναπτύξαμε και μία πολύ δυνατή φιλία».
Ο Τάκης δεν είναι αυτό που λέμε εμπορικός. Δεν θα τον πετύχεις σε μέρη που συχνάζουν οι λάτρεις των φλας και δεν χαμογελάει στημένα παρά μόνο όταν το γουστάρει πραγματικά. «Το να μην εμπλακώ στο καλώς ή κακώς εννοούμενο εμπορικό κομμάτι της δουλειάς μου ήταν επιλογή μου. Η ροή των πραγμάτων τα έφερε έτσι. Ο τρόπος που μεγάλωσα. Ο χαρακτήρας μου, αν θέλεις. Δεν γούσταρα. Έκανα αυτό που ήθελα να κάνω, κρατώντας την αξιοπρέπεια μου εκεί που εγώ νομίζω ότι υπάρχει, εκεί που την ήθελα».
-Δεν είναι λίγοι οι συνάδελφοί σου που υποστηρίζουν ότι αν δεν έχεις περάσει από το Εθνικό δεν μπορείς να δουλέψεις σοβαρά ως ηθοποιός. Ποια η γνώμη σου;
Το Εθνικό ήταν για τα λεγόμενα «παιδιά της καλής κοινωνίας». Εμείς ήμασταν παιδιά από τον Πειραιά -μαθητές και μέσα από τα μπαρ και τα ξενύχτια τους γράφαμε στα παλιά μας τα παπούτσια… Πρόκειται για μία σχολή καθαρά ακαδημαϊκού τύπου από την οποία σίγουρα έμαθα πράγματα και μας κράταγε σε ένα mood, όπως θα έλεγε ένας μοντέρνος άνθρωπος, αλλά αυτό δεν έφτανε. Όταν τελείωσα τις σπουδές σκέφτηκα ότι πρέπει να τα ξεχάσω όλα αν θέλω να γίνω καλός ηθοποιός. Έπρεπε να ανοίγω το μυαλό μου συνεχώς και να ψάχνομαι».
-Πέρασες δύσκολα κατά καιρούς. «Ψήθηκες» από αυτές σου τις δυσκολίες; Πιστεύεις γενικά ότι ένας άνθρωπος γίνεται καλύτερος μέσα από τα ζόρικα που βιώνει;
(Τελειώνοντας την ερώτηση μου, αναστενάζει και ανάβει τσιγάρο, γιατί όπως λέει, τον αναστάτωσα!)
Κοίτα αυτό δεν είναι κανόνας. Μην μπερδευόμαστε. Δεν σημαίνει ότι για να μπορείς να σταθείς ως άνθρωπος θα πρέπει ντε και καλά να έχεις βιώσει δυσκολίες. Αν θες να μιλήσουμε συγκεκριμένα για μένα, ναι οκ, πέρασα δύσκολα οικονομικά. Χρειαζόταν να δουλεύω από πολύ μικρός, πήγαινα νυχτερινό σχολείο για να τα προλαβαίνω… Φυσικά και όλα αυτά έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μου αλλά κάποια πράγματα ήταν οδυνηρά και καλό θα ήταν να τα είχα αποφύγει» δηλώνει, συννεφιάζει για δευτερόλεπτα και επανέρχεται για να καταλήξει «αλλά, όλα αυτά με έκαναν το παιδί που είμαι σήμερα!»
Κεφάλαιο κρίση: Πως τη βιώνει;
«Εγώ συνέχεια σε κρίση ήμουν… Δεν μου λέει κάτι αυτό τώρα. Ωστόσο για έναν νέο άνθρωπο η ατμόσφαιρα είναι ομολογουμένως κάπως βαριά. Σε μία off the record κουβέντα που είχα με την κόρη μου, της είπα αν δεις ότι εδώ ζορίζουν τα πράγματα και δεν μπορείς να κάνεις αυτό που θέλεις, κάντην», δηλώνει και συνεχίζει «Δεν σου κρύβω ότι εδώ υπάρχει μέσα μου και ένα παράπονο, γιατί αν είχα φύγει στα 25 μου για έξω με αυτές τις προτάσεις που είχα τότε, μπορεί να έπλενα πιάτα ακόμη αλλά μπορεί και τα πράγματα να ήταν εντελώς διαφορετικά… Γιατί εδώ τα πράγματα είναι δύσκολα. Δεν γίνονται κιόλας πολλές δουλειές. Άσε που εγώ δεν είμαι και ηθοποιός παντός καιρού. Δεν κάνω τα πάντα. Αν δεν μου άρεσε κάτι δεν το έκανα. Και αν στενευόμουν οικονομικά θα έκανα κάτι άλλο. Θα δούλευα σε ένα μπαρ, για παράδειγμα. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που παίρνουν τους εαυτούς και πολύ στα σοβαρά… ».
Πολιτική
Πρόκειται για έναν άνθρωπο με πολύ καθαρή πολιτική σκέψη. Παθιάζεται και η κουβέντα μπορεί να φτάσει στα κόκκινα όταν αγγίξει θέματα που τον θυμώνουν. «Οι ψήφοι που δόθηκαν στην ΧΑ ήταν ψήφοι διαμαρτυρίας, λέει. Τι θα πει ψήφος διαμαρτυρίας; Δίνεις δύναμη σε ένα κόμμα, σε ένα καθαρά ναζιστικό κόμμα. Είναι ντροπή για τον ελληνικό λαό, οποιαδήποτε θέμα και αν έχει με το πολιτικό σύστημα να επιλέγει ΧΑ. Εδώ όμως, υπάρχει ένα ψέμα, δεν επιλέγει ναζισμό, αυτοί που ψηφίζουν ΧΑ είναι φασίστες, ξεκάθαρα. Ψηφίζουν με συνείδηση. Πράγμα το οποίο το ενισχύει και η πολιτική γελοιότητα». Από τα «βέλη» του δεν γλιτώνει και το ΠΑΣΟΚ, αφού όπως δηλώνει «Το ΠΑΣΟΚ φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για την κατάντια αυτής της χώρας. Και όχι τόσο για τα λεφτά που έδινε αβέρτα αλλά για τη νοοτροπία που πέρασε ότι ο καθένας θα μπορούσε να τη βγάλει ως λαμόγιο. Για παράδειγμα, έβγαινε ο τάδε δικαστικός και έλεγε «καταλαβαίνω ότι άρπαξε κάποια αλλά όχι και τόσα πολλά…»! Εύχομαι πραγματικά αυτό το κόμμα να μην συνεχίσει να υπάρχει. Όλα τα λαμόγια εκεί ήταν και είναι όλοι έξω και γελάνε…».
Βαρουφάκης: Πριν γίνει υπουργός τον θεωρούσα έναν γελοίο τύπο
Τα ΄χει πάρει με τον συντοπίτη του και πρώην υπουργό Οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη και δεν το κρύβει. Του τα ΄χώνει. Και του τα ‘χώνει στεγνά. «Τον Βαρουφάκη και πριν γίνει υπουργός, λόγω Αίγινας, τον θεωρούσα γελοίο τύπο. Έναν καραγκιόζη που λειτούργησε με βάση το προσωπικό του συμφέρον και τίποτα παραπάνω. Και γενικά δεν του αναγνωρίζω κάποια επάρκεια με το αντικείμενό του. Από όσο μπορώ να κρίνω με τις γνώσεις που έχω. Είναι ένας από τους χιλιάδες άνεργους οικονομολόγους που υπάρχουν που απλά έχουν το ταλέντο να γνωρίζουν τους κατάλληλους ανθρώπους και να παίρνουν τις κατάλληλες θέσεις. Είμαι φοβερά εκνευρισμένος μαζί του γιατί θεωρώ ότι ανήκει στην πολιτική αλητεία του τόπου.»
Κεφάλαιο οικογένεια και παιδιά
Έχει κάνει δύο γάμους. «Ο ένας έγινε έτσι για πλάκα. Σκέψου ότι κράτησε 6 μήνες. Όταν της έλεγα «ρε συ, δεν είμαστε για γάμους έβαζε τα κλάματα. Ε για να μην μου κλαίει λοιπόν, πολύ παντρευτήκαμε». Ο 2ος γάμος μου ήταν αυτός που μου χάρισε τις 2 κόρες μου και κράτησε 19 χρόνια».
Πρέπει να είναι φοβερός πατέρας, σκέφτομαι, όσο μιλάει για εκείνες και φωτίζουν τα μάτια του. « Η μεγάλη είναι 19 χρονών και σπουδάζει Αρχιτέκτων στα Χανιά και η μικρή περίπου 15. Είναι στη φάση που ψάχνει ακόμη να βρει τι της ταιριάζει. Και θα το βρει μόνη της, είμαι σίγουρος».
– Πως βιώνεις τον ρόλο σου ως γονιός με όλα αυτά τα δύσκολα που συμβαίνουν στις μέρες μας;
Δεν προσπάθησα ποτέ να δώσω το καλύτερο… Προσπάθησα να δώσω το πιο σωστό. Χωρίς το σωστότερο να είναι κατ΄ ανάγκην και το καλύτερο… Δεν έχω σπουδάσει πατέρας κάπου για να ξέρω πως πρέπει να μεγαλώνουν σωστά τα παιδιά αλλά νομίζω ότι υπήρξα και είμαι ακόμη, καλός γονιός.
Προσπάθησες να αποφύγουν το λάθος ή τις άφησες να επιλέξουν μόνες τους τι θα κάνουν και ήσουν πίσω τους να τις στηρίζεις;
Προσπάθησα με κάθε τρόπο να δημιουργήσουν τέτοια προσωπικότητα έτσι ώστε να μπορούν να αντιμετωπίζουν μόνες τους πράγματα και καταστάσεις. Ακόμα και αν κάνουν λάθος να έχουν δική τους κρίση γι αυτό και δεν παρενέβη ποτέ στις οποίες αποφάσεις πήραν στη ζωή τους… Αν δεν φας και κάποια χαστούκια στη ζωή δεν έχει και νόημα…Ακόμη και όταν έβλεπα ή διαισθανόμουν ότι κάτι, είχα πάντα τις κεραίες μου ανοιχτές έτσι ώστε όταν και αν κάτι δεν πάει καλά να είμαι εκεί δίπλα τους. Για αυτό άλλωστε έχουμε και την σχέση που έχουμε… Παρότι έχω χωρίσει και δεν ζω πλέον με τη μαμά τους, είμαστε οικογένεια. Κάνουμε πράγματα μαζί. Το καλοκαίρι ας πούμε πήγα διακοπές με την μικρή μου κόρη στην Σέριφο και γυρίσαμε οι δυο μας το νησί με δύο ρούχα σε ένα σάκο και μια μηχανή…
***H φωτογράφιση έγινε για το Sugar Free Press, από τον φωτογράφο Δημήτρη Μαρίνη.
